Ο “ντεμέκ” σοσιαλισμός και η αποκαθήλωσή του

Του Όθωνα Ιακωβίδη

Άκουσα, μαζί με όλο τον Ελληνικό λαό, τον πρωθυπουργό να δηλώνει βαρύγδουπα και επισήμως, από του βήματος της Βουλής, ότι τα μέτρα που παίρνει, είναι εντελώς έξω από τις Αρχές, την ιδεολογία και επιδιώξεις του κόμματός του, αλλά αναγκάζεται να τα εγκρίνει και να τα πάρει, ενώ δεν τα εγκρίνει και δεν τα θέλει. Έμεινα εμβρόντητος και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, διότι τον άκουγα να παραδέχεται ευθέως, ως πραγματικότητες, δύο δραματικές αποκαλύψεις, καθόλου κολακευτικές για το πρόσωπό του και το κόμμα/κίνημα του οποίου ηγείται:

Όσον αφορά το κόμμα του, που (σημειώνω) αυτοπροσδιορίζεται σαν «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», μας το είπε ξεκάθαρα, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης, ότι o σοσιαλισμός είναι ανάξιος να δώσει λύσεις τώρα που τα πράγματα σοβάρεψαν και έγιναν πραγματικά δύσκολα, (διότι αν ήταν ικανός, θα έδινε μέτρα σοσιαλιστικού περιεχομένου και όχι τα γνωστά). Αλλά, ο σοσιαλισμός, στον τίτλο του κόμματος, προσδιορίζει το λόγο ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ.  Δηλαδή, ο ΓΑΠ ομολόγησε ευθέως ότι, ο Σοσιαλισμός, είναι ικανός μόνο να δημιουργεί προβλήματα (αφού κυβερνήσεις του σοσιαλιστικού κόμματός του συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης του θεόρατου χρέους και ελλείμματος) ενώ είναι εντελώς ανίκανος να δίνει λύσεις, όπως ομολογεί ο αρχηγός του (και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς !!!). Μετά από τη δήλωσή του αυτή, το ερώτημα τίθεται αμείλικτο:  Τι χρειάζεται ένα σοσιαλιστικό κόμμα, σήμερα, στην Ελλάδα, όταν ο ίδιος ο αρχηγός του, ομολογεί πλήρη ανικανότητα προσφοράς λύσεων της δικής του «ιδεολογίας»;  Μόλις τα πράγματα σοβάρεψαν, άρχισαν να γκρεμίζονται οι «ταμπέλες» και τα «δήθεν» που παραμυθιάζουν τα αγνά αισθήματα του κόσμου, διότι δεν ευθύνεται ο «ντεμέκ» σοσιαλισμός που εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως σημαία, κάτω από την οποία αφηνίασε η οικογενειοκρατούμενη «κομματοκρατία»*, κοινό χαρακτηριστικό όλου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.

Όσον αφορά το πρόσωπό του, ομολόγησε ότι, πιεζόμενος (από δύσκολες, πράγματι, συνθήκες), είναι έτοιμος να υποχωρεί , μέχρι σημείου διαγραφής και προδοσίας των «πιστεύω» του (στην προκείμενη περίπτωση των πολιτικών, αύριο ποιών;).  Παρ’ όλο που η άγνοια, τον καθιστά αυτομάτως ανίκανο για αρχηγό του κράτους, όταν το μόνο που έχει να κάνει, αμειβόμενος πλουσιοπάροχα γι’ αυτό, είναι να γνωρίζει, κάθε πόντο της πορείας του  κράτους, ανά πάσα στιγμή, ας παραδεχτούμε ότι δεν εγνώριζε όλο το βάθος της οικονομικής κατάστασης. Κανείς δεν τον υποχρέωσε να πάρει αυτός μέτρα, εντελώς έξω από την ιδεολογία και τις Αρχές που, εδώ και 30 χρόνια λέγει ότι έχει και πιστεύει, σε λόγους του χιλιάδων ωρών, σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, ορκιζόμενος και οραματιζόμενος τον σοσιαλισμό, σαν τη μόνη πολιτική κατεύθυνση που θα οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία στην πρόοδο.

Σεβόμενος στοιχειωδώς την ιστορία του και την ιδεολογική συνέπεια του κόμματός του, θα μπορούσε, πολύ απλά, να παραιτηθεί, αρνούμενος  την προσχώρησή του σε περίτρανη ιδεολογική απιστία, σώζοντας τον εαυτό του και το κόμμα του. Άς έπαιρνε κάποιος άλλος τα μέτρα αυτά, πιο συγγενής ιδεολογικά. Αλλά, από το να μην είναι πρωθυπουργός και να μείνει συνεπής στις Αρχές και τα «πιστεύω» του, προτίμησε να είναι Πρωθυπουργός, έστω κι αν αναγκάζεται να εξευτελίζεται απαρνούμενος τη σοσιαλιστική ιδεολογία του, παρασύροντας σ’ αυτό το δρόμο της αυτοαναίρεσης και του ιδεολογικού ευνουχισμού, ολόκληρο το κόμμα του, καθιστώντας το «ντεμέκ σοσιαλιστικό» και καθιστώντας την κυβέρνησή του «κυβέρνηση ανδρεικέλων» που κάθονται στις Υπουργικές καρέκλες, βολεμένοι μέν (κι αυτοί), κενοί δε πολιτικής ουσίας, (ιδεολογίας, Αρχών και «πιστεύω») η οποία τους κάθισε σε αυτές. Πιθανότατα, πρυτάνευσε η άποψη πως η κομματική προπαγάνδα  θα κάνει άλλη μία φορά το θαύμα της και θα παραμυθιάσει τον, ούτως ή άλλως αποπροσανατολισμένο, οπαδό και δεν θα αντιληφθεί τον ριζικό ευνουχισμό του κόμματος από τον αρχηγό του.

Κι εσύ, αγαπημένε Πασοκτσή κι αγαπημένη Πασοκτσού, που  ακούς τον τελευταίο καιρό την καλοκουρδισμένη ορχήστρα της κομματικής προπαγάνδας να εκτελεί ακούραστα το δακρύβρεχτο ορατόριο «Η θυσία του ΓΑΠ», πόσο παραμύθι μπορείς να σηκώσεις ακόμη;

«Αρχή άνδρα δείκνυσι»…(Μετάφραση για τους νεώτερους: «Η εξουσία αποκαλύπτει το ποιόν του άνδρα»)