Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
*Του Δημοσθένη ΚυριαζήΗ εξουσία των πολιτών στις σημερινές Δημοκρατίες
Πολιτική εξουσία ή απλά Εξουσία είναι η δυνατότητα, ως δικαίωμα και ως ισχύς, να λαμβάνει και να εφαρμόζει κάποιος αποφάσεις που αφορούν το σύνολο των πολιτών. Αν κάποιος λαμβάνει αποφάσεις που δεν έχουν εφικτότητα ή αν ο ίδιος δεν έχει την ισχύ για να τις πραγματοποιήσει, αυτό δεν είναι εξουσία· είναι έλλειψη νοημοσύνης και ήθους.
Από τη λογική αυτού ορισμού σαφώς συνάγεται ότι στις σημερινές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, οι πολίτες έχουν ελάχιστη εξουσία που περιορίζεται στη λήψη μόνο δύο αποφάσεων· στην άσκηση δύο δικαιωμάτων:
(1) Του δικαιώματος να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους /πολιτικούς άρχοντες.
(2) Του δικαιώματος να είναι όλοι οι πολίτες υποψήφιοι για να εκλεγούν πολιτικοί άρχοντες.
Τα υπόλοιπα δικαιώματα των πολιτών (της ελευθερίας του λόγου, της εξασφάλισης εργασίας, του ακαδημαϊκού ασύλου, της απεργίας, των… καταλήψεων), δεν είναι αποφάσεις του συνόλου των πολιτών και συνεπώς δεν αποτελούν εξουσία των πολιτών.
*Του Χ. Ανδρεάδη
Στην ενδιαφέρουσα, όπως πάντα, επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» της 19.7.2009, ο Χρ. Γιανναράς, έθεσε, μεταξύ άλλων, (πάλι;) το ζήτημα της «αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας», απ΄την αρχαία Ελλάδα ως το 1833.Μιλάει για «τη συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) του ελληνικού λαού», τον «τόπο και τρόπο του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) (όπου) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα-ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών», κατηγορώντας τους συγχρόνους («μοδέρνους» θα εννοεί) που «ερμηνεύουν την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού». Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Βασίλη Τσέκου*
Ο αριθμός των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ελλάδα – και δι’ αυτής στην Ε.Ε. – παρουσιάζει ραγδαία αύξηση τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα για τη χώρα, κυρίως σε ότι αφορά την συνοχή της κοινωνίας και την εσωτερική και εξωτερική της ασφάλεια.
Του Δημοσθένη Κυριαζή*
Στους ανθρώπους που έζησαν και ζουν σε αυτόν εδώ τον τόπο έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό, σε μεγαλύτερο από αυτόν των άλλων λαών, δύο σημαντικά και αντιφατικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Η πονηρή νοοτροπία και η δημοκρατική νοοτροπία.
Η πονηρή νοοτροπία
Στα λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας ως πονηρή νοοτροπία, ως πονηριά, ορίζεται: «Η ικανότητα κάποιου να επιτυγχάνει τον στόχο του με τεχνάσματα συχνά όχι τίμια, που περιέχουν δόλο, εξαπάτηση, παραπλάνηση»[1].
Tου Σπύρου Κουτρούλη*
Με την ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου, αλλά και σε ανύποπτο χρόνο, η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί, μεθοδικά, να προωθήσει την αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας και την εξιδανίκευση της τουρκοκρατίας. Έτσι υποστηρίχθηκε η ανυπαρξία κρυφών σχολειών, όχι διότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από ιστορικά τεκμήρια, αλλά διότι η παιδεία κατά την τουρκοκρατία καλλιεργήθηκε ελεύθερα και ανεμπόδιστα…
Κάτι τέτοιο βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αντίθετα χρησιμοποιείται η αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας, ώστε αναδρομικά να δικαιωθεί η διπλή εξάρτηση του νέο-ελληνισμού από τον αμερικανισμό και τον νέο-οθωμανισμό.
*Του Όθωνα Ιακωβίδη
Φυσικό είναι κάποια διαμάντια πληροφόρησης να χάνονται μέσα στην άμμο και τον ορυμαγδό των πληροφοριών που βγαίνουν στην επιφάνεια της δημοσιότητας κάθε ώρα της κάθε μέρας, μετά και από το πέρασμά τους από το κόσκινο των συμφερόντων που το κάθε ΜΜΕ υπηρετεί ή υποστηρίζει.
Έτσι, ενώ πολλά έχουν γραφεί για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και τις εκδοχές της λύσης του, δύο βαρυσήμαντες τοποθετήσεις ούτε ακούσθηκαν, ούτε γράφηκαν, ούτε συζητήθηκαν από τους επαγγελματίες συζητητές των τηλεπαραθύρων οι οποίοι, έχοντας εξασφαλίσει (από πού;) την αποκλειστική χρήση του βήματος της Αγοράς, αγορεύουν καθημερινώς «κατά το δοκούν» (τους). Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Κωνσταντίνου Χ. Ζιάβρα*
Η καλπάζουσα χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση έχει προκαλέσει ‘πονοκέφαλο’ στις κεντρικές τράπεζες όλου του κόσμου, καθώς τις φέρνει αντιμέτωπες με δυσεπίλυτα προβλήματα.
Μερικούς μήνες πρίν η FED δήλωνε πως δεν επρόκειτο να προχωρήσει σε αγορά ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου ως μέτρου που θα διοχέτευε ρευστότητα στην αγορά και θα χρηματοδοτούσε τα δημόσια ελλείμματα. Όμως, η αντίστοιχη επιτυχία του μέτρου στη Μεγάλη Βρετανία, κατόπιν της υιοθέτησή του από την Τράπεζας της Αγγλίας, έχει αναγκάσει την κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. να επανεξετάσει τη θέση της στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Χρήστου Λυντέρη *
Στις 5 Απριλίου 2006 το Συμβούλιο του Αρείου Πάγου έκρινε απαράδεκτη προηγούμενη έφεση κατά βουλεύματος, διότι η ασκήσασα την έφεση δεν προσδιόριζε στην σχετική δήλωσή της ενώπιον του αρμοδίου γραμματέα ότι ενεργούσε με την ιδιότητα του κληρονόμου του συζύγου της , αλλά αναφερόταν ως «χήρα Θεμιστοκλή Λούλη». Κατόπιν αυτού, η ενδιαφερόμενη προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ισχυριζόμενη ότι παραβιάσθηκε το δικαίωμα πρόσβασής της σε δικαστήριο, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Του Βασίλη Τσέκου*
Όποια κι αν είναι η συνέχεια της λαϊκής εξέγερσης, το μέλλον της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν δεν θα είναι το ίδιο με το παρελθόν της. Η κρίση στο εσωτερικό της ανώτατης ηγεσίας του θεοκρατικού αυταρχικού καθεστώτος αλλά και της κοινωνίας είναι βαθιά και πιθανώς ανεπανόρθωτη. Η απροκάλυπτη χρήση βίας και η στέρηση σημαντικμών ελευθεριών μπορεί να κατέστειλε προσωρινά την λαϊκή εξέγερση, άφησε όμως ανοιχτές πληγές και δεν έλυσε τελικά τα σοβαρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Συνεπώς, η σημερινή κρίση σηματοδοτεί μόνο την αρχή μιας νέας περιόδου αστάθειας στο Ιράν και πιθανώς στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής το τέλος της οποίας, αν και απρόβλεπτο, είναι δύσκολο να είναι ομαλό.
Δούρειος Ίππος 