Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
του Μελέτη Η. Μέλετοπουλο
Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου, γιά διάφορες δουλειές γύρισα όλη την Αθήνα. Πήγα Αμπελόκηπους, Αλεξάνδρας, Ομόνοια, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Κεραμεικό, Θησείο. Δεν είδα πολλούς μετανάστες, αλλά κυρίως Έλληνες, ένα απαθλιωμένο, κακοντυμένο, δυστυχισμένο πλήθος, που θύμιζε φωτογραφίες από την κατοχή. Παντού βρώμα, σκουπίδια, πλήθη αστέγων, ζητιάνοι, άνθρωποι που κοιμόντουσαν σε κιβώτια σε στοές ή τυλιγμένοι με κουβέρτες σε εισόδους πολυκατοικιών, αδέσποτα σκυλιά. Σκέτη φρίκη. Κατέβηκα πεζός την Ερμού, μέχρι την Ασωμάτων έβλεπα συνέχεια κλειστά ή άδεια μαγαζιά. Στον Κεραμεικό μικροπωλητές χωρίς πελάτες, εστιατόρια της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης τουριστικής εποχής περίμεναν μάταια πελατεία. Αυτή δεν ήταν η Αθήνα, ήταν μία τριτοκοσμική πόλη. Όταν γύρισα τα Βαλκάνια ανάμεσα σε δύο πολέμους, το 1997, οι πόλεις τους, αν και πάμπτωχες, δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
του Μανόλη Μαυροζαχαράκη,
Η διαρκούσα λιτότητα στην Ελλάδα δεν συνδέεται μόνο με την γενική πτώση του βιοτικού επιπέδου, την ραγδαία αύξηση της φτώχειας και την περιχαράκωση του κοινωνικού κράτους εν γένει. Το χειρότερο επιφαινόμενο της κρίσης είναι ότι αυξάνει όλο και περισσότερο ο αριθμός των ανθρώπων που περιθωριοποιούνται εντελώς και εξοστρακίζονται από κάθε κοινωνικό δίκτυο. Σύμφωνα λοιπόν με πρόσφατες εκτιμήσεις τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι ως άμεσο αποτέλεσμα της κρίσης . Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Μελετόπουλου,
Το 65% του εκλογικού σώματος, που έλαβε μέρος στην εκλογική διαδικασία της Κυριακής, δεν έδωσε σε κανένα κόμμα εντολή διακυβέρνησης. Η σύνθεση της παρούσας βουλής, εξάλλου, είναι αδύνατον να παραγάγει βιώσιμο συνδυασμό εξουσίας, είτε φιλομνημονιακό είτε αντιμνημονιακό.
Η προκύρηξη νέων εκλογών είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να παραγάγει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ενός κόμματος, ούτε κάν θα μεταβάλει ουσιωδώς τους συσχετισμούς προς την κατεύθυνση της δυνατότητας σχηματισμού ισχυρής κυβέρνησης.
Η λύση επομένως πρέπει να προκύψει εδώ και τώρα. Μύριοι κίνδυνοι, και όχι μόνον κοινωνικοί και οικονομικοί, αλλά και γεωπολιτικοί, απειλούν την χώρα. Η παρατεταμένη ακυβερνησία θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, εσωτερικές και εξωτερικές.
Μετά τις τρεις διερευνητικές εντολές, το Σύνταγμα προβλέπει αυτοδύναμη προεδρική πρωτοβουλία (την λεγόμενη τέταρτη εντολή) πριν την απόπειρα σχηματισμού εκλογικής κυβέρνησης με οικουμενική διακομματική αποδοχή (πέμπτη εντολή) και την ύστατη λύση του διορισμού υπηρεσιακής εκλογικής κυβέρνησης υπό τον έναν εκ των τριών προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων (έκτη εντολή).
Σε εκείνη την φάση, η μόνη περίπτωση να σχηματισθεί κυβέρνηση κοινά αποδεκτή από ευρύ (ή έστω επαρκές κοινοβουλευτικά) φάσμα πολιτικών δυνάμεων είναι να διορισθεί ως πρωθυπουργός εξωκοινοβουλευτική προσωπικότητα που δεν έχει εκτεθεί ούτε υπέρ ούτε κατά του μνημονίου. Μόνον μία τέτοια προσωπικότητα θα γίνει αποδεκτή από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων αλλά και από τους Ευρωπαίους εταίρους (και πιστωτές) μας. Προεκλογικά σε άρθρο μου (Το ψευδοδίλημμα των εκλογών) εξήγησα την θέση μου ότι τόσο η άκριτα φιλομνημονιακή όσο και η ακραία αντιμνημονιακή στάση είναι λανθασμένες και ότι η λύση βρίσκεται σε μία σοβαρή, τεκμηριωμένη και υπεύθυνη αναδιαπραγμάτευση που θα συνοδεύεται από ριζικές διοικητικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και δραστικές περικοπές δαπανών, και ταυτόχρονη ανακούφιση της κοινωνίας και της αγοράς από την άγρια, άδικη και αναπτυξιοκτόνα φορολογία.
Μία παρόμοια κυβέρνηση, που θα αποτελείται από εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα εγνωσμένου κύρους και επιστημονικής επάρκειας, θα λάβει εντολή διάρκειας τουλάχιστον ενός έτους από τις εκλεγμένες πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσει άμεσα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα διεξαγάγει μία σοβαρή δφιαπραγμάτευση με την Ευρώπη με σκοπό την αλλαγή φιλοσοφίας του μνημονίου προς την αναπτυξιακή κατεύθυνση. Θα καταρτίσει πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Και στην συνέχεια θα διεξαγάγει εκλογές, στις οποίες θα εμφανισθούν ασφαλώς νέα πολιτικά σχήματα, που θα ανανεώσουν το πολιτικό σκηνικό.
Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα της Δημοκρατίας.
Του Μανόλη Μαυροζαχαράκη*,
To θετικό αποτέλεσμα που πέτυχαν την περασμένη βδομάδα οι σοσιαλιστές του Φρανσουά Ολάντ στον πρώτο γύρο των Γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι ένα θετικό μήνυμα για την Ελλάδα. Όλοι ευελπιστούμε το μήνυμα αυτό να επιβεβαιωθεί και την προσεχή Κυριακή στην τελική αναμέτρηση. Άλλωστε η Γαλλία είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης και ένα στρατηγικό κέντρο αποφάσεων για όλα τα τεκταινόμενα στην Γηραιά Ήπειρο και λειτουργεί διαχρονικά σαν σύμμαχος της Ελλάδος και σαν αντίβαρο της Γερμανίας. Η ένταξη μας στην ΕΟΚ και στην Ευρωζώνη, η διεθνής διευθέτηση εθνικών απειλών και η αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, έτυχαν της στήριξης των γαλλικών κυβερνήσεων. Εάν ο Ολάντ αναλάβει τελικά την διακυβέρνηση της Γαλλίας, η πολιτική της κ. Mέρκελ πιθανότατα θα συναντήσει ένα σοβαρό αντίπαλο δέος για ζητήματα στρατηγικής διαχείρισης της ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
* Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου,
Μπροστά στην κάλπη της 6ης Μαϊου, οι ψηφοφόροι θα αντιμετωπίσουν ένα τεχνητό δίλημμα: το δίλημμα μεταξύ «φιλομνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων. Αυτό το δίλημμα το έχει κατασκευάσει το καταρρέον πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να επανασυσπειρώσει το αγανακτισμένο εκλογικό σώμα.
Το δίλημμα όμως αυτό είναι πλαστό. Διότι τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά, Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, Δράση του Στ. Μάνου, Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη) όσο και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π.Καμένου, Σύριζα, Κομμουνιστικό κόμμα) ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ, δηλαδή τα άλλοτε κόμματα εξουσίας της τελευταίας τριακονταπενταετίας και τα συμπληρώματά τους. Εμφορούνται ΟΛΑ από την ίδια παλαιοκομματική λογική, που οδήγησε την χώρα στην παρακμή και στην αποσύνθεση. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1843, το 1897 και το 1893. Οι επίσημες όμως αυτές χρεωκοπίες αφορούσαν τα δημοσιονομικά μεγέθη και δεν συνοδεύθηκαν από κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και κοινωνική αποσύνθεση. Άλλωστε τις διαχειρίστηκαν υπεύθυνοι κυβερνήτες, η δε αντιμετώπιση της χρεωκοπίας του 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο θεωρείται υπόδειγμα επιτυχούς διαχείρισης κρίσης και δεν άφησε ανεπούλωτα τραύματα.
Η ειδοποιός διαφορά της σημερινής (ήδη συντελεσθείσας στην πραγματικότητα, ασχέτως της τυπικής ή μη στάσης πληρωμών και της τυπικής εξόδου ή μη από την ευρωζώνη) χρεωκοπίας της χώρας είναι η δραματική, μαζική εκπτώχευση του ελληνικού λαού, η βίαιη, απότομη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου, η διαμόρφωση συνθηκών ανάλογων της περιόδου 1944-1949, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί πόλεμος και κατοχή.
Η «εσωτερική υποτίμηση» αποτελεί τον άξονα του εν πολλοίς γερμανικής εμπνεύσεως προγράμματος της τρόϊκα και των εντολοδόχων της (χωρίς καν τις αναγκαίες στοχαστικές προσαρμογές), δηλαδή της κυβέρνησης Παπανδρέου και στην συνέχεια της κυβέρνησης Παπαδήμου. Στο στόχαστρο όμως δεν έχουν τεθεί μόνον οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα(!), αντίθετα σε κάθε λογική ελεύθερης οικονομίας, ώστε να διερωτάται κανείς εάν η τρόϊκα και οι εν Ελλάδι υπάλληλοί της εμφορούνται από παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις.
Αλλά αυτή η ψευδεπίγραφη εσωτερική υποτίμηση στοχεύει αποκλειστικά τους μισθούς και τις συντάξεις, χωρίς να συνοδεύεται από την αυτονόητη (ώστε η υποτίμηση να είναι πράγματι υποτίμηση και όχι απλώς σφαγή) μείωση τιμολογίων ΔΕΚΟ, επιτοκίων στεγαστικών δανείων, τιμάριθμου κλπ.
Αντιθέτως, ενώ καταρρέουν τα εισοδήματα, οι δαπάνες των νοικοκυριών εκτοξεύονται, με την πρωτοφανή φορολογική επιδρομή στην ακίνητη περιουσία (ανεξαρτήτως μεγέθους), με νομικά διαβλητούς τρόπους, έκτακτες εισφορές κλπ., που οδηγούν τα νοικοκυριά σε συνθήκες οικογενειακής και ατομικής χρεωκοπίας. Και στα πρωτοφανή για τον τελευταίο μισό αιώνα φαινόμενα των συσσιτίων, των χιλιάδων ρακοσυλλεκτών στους δρόμους της Αθήνας, των αστέγων, της ανεργίας του ενός εκατομμυρίου (σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, που προσμετρούν μόνον τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ άρα δεν συνυπολογίζουν τους νέους που δεν έχουν ακόμη προσληφθεί ώστε να απολυθούν ώστε να εγγραφούν στον ΟΑΕΔ και άλλες στατιστικά «αφανείς» κατηγορίες ανεργίας). Και, μαζί με αυτά, του κλεισίματος εκατοντάδων πλέον χιλιάδων επιχειρήσεων, όχι μόνον μικρομεσαίων αλλά και μεγάλων, άλλοτε κυρίαρχων στον κλάδο τους. Τέλος, των άδειων από ενοικιαστές ακινήτων, άρα της κατάρρευσης του εισοδήματος από ακίνητη περιουσία, που υπήρξε επί δεκαετίες οικονομικό θεμέλιο και έσχατο καταφύγιο της μεσαίας τάξης.
Αυτή η μαζική εκπτώχευση του πληθυσμού και η μετατροπή της Ελλάδας σε απομίμηση Αλβανίας επί αείμνηστου Χότζα (όπου ως γνωστόν το έσχατο έδεσμα ελλείψει ειδών διατροφής ήταν η νερόσουπα….) συμβαίνει κατά παράλογο τρόπο ενώ αποκαλύπτεται ότι η χώρα μας κείται πάνω σε μία θάλασσα φυσικού αερίου, που θα μπορούσε να την καταστήσει οικονομικά αυτοδύναμη και ευημερούσα, ακόμη κι αν εισέπραττε πολλοστημόριο και μόνον των πολύτιμων πόρων της από τις διεθνείς κοινοπραξίες που θα ανελάμβαναν την εξόρυξη με δικές τους δαπάνες, χωρίς καμία ελληνική συμμετοχή. Κάτι που όμως προϋποθέτει το στοιχειώδες θάρρος και την σωστή διπλωματική και στρατιωτική προετοιμασία της ανακήρυξης ΑΟΖ, σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις και το Ισραήλ.
Το σημερινό, καταρρέον πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει σε αυτήν ούτε και σε καμιά απολύτως άλλη πρωτοβουλία. Είναι βαθειά διεφθαρμένο, ιδιοτελές και ανίκανο (ενώ τα κόμματα της Αριστεράς, ως μικρομέτοχοι του Ελληνικού Πολιτικού Συστήματος Α.Ε., δεν διαθέτουν ρεαλιστικές προτάσεις και αίσθημα ευθύνης). Το πολιτικό σύστημα ασχολείται σήμερα με το κεφαλαιώδες ζήτημα της εκλογής του επόμενου προέδρου του πασόκ (δηλαδή του τίποτα….), ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την μαζική αποδρομή του εκλογικού σώματος από όλα ανεξαιρέτως τα δήθεν αστικά κόμματα εξουσίας και την ταυτόχρονη άρνηση προσχώρησης των σοβαρών πολιτών στην εξωπραγματική και έξαλλη λογική της άκρας αριστεράς, τα κόμματα της οποίας εισπράττουν ανενδοίαστα την παχυλή κρατική χρηματοδότηση, την ίδια ώρα που έξω από τα γραφεία τους κυκλοφορούν ανθρώπινα ράκη. Τα κόμματα, που διαθέτουν μία εικονική πλέον κοινοβουλευτική δύναμη που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματική πολιτική επιρροή, στηρίζουν και ταυτόχρονα υπονομεύουν την προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, της δίδουν ψήφο εμπιστοσύνης αλλά καταψηφίζουν τα νομοσχέδιά της που παραβιάζουν τις συντεχνιακές τους εξαρτήσεις, ψηφίζουν τα αλλεπάλληλα εθνοκτόνα μνημόνια δηλώνοντας ότι… δεν τα διάβασαν, ενώ κορυφαία στελέχη και μάλιστα υπουργοί εν ενεργεία καταγγέλλουν την κυβέρνηση στην οποία μετέχουν και νομίζουν ότι προετοιμάζουν την πολιτική τους διάσωση κυοφορώντας νέα σχήματα με την συμμετοχή διανοούμενων με πολύ αργά αντανακλαστικά, όπως οι κύριοι Μαρωνίτης, Μουζέλης και Αλιβιζάτος.
Ταυτόχρονα, υπογείως κατασκευάζουν νέα πολιτικά «κόμματα» με αγνώστους (που στην πραγματικότητα είναι γνωστοί τους), και σε συνεργασία με πολιτικά αφελείς συγγραφείς και καθόλου αφελείς «πολίτες», τα οποία θα λειτουργήσουν (όπως νομίζουν) ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την επανεμφάνισή τους την επόμενη ημέρα.
Αυτά όλα ασφαλώς δεν αφορούν την καταρρέουσα κοινωνία. Αποτελούν εσωτερικές ζυμώσεις ενός κλειστού, ιδιοτελούς κύκλου προσώπων, που οδήγησε την χώρα στην διάλυση. Η πτώση του είναι νομοτελειακή, και από αυτήν δεν θα γλυτώσει ούτε ο κ. Φλωρίδης επειδή συνεργάσθηκε με τον κ. Δοξιάδη, ούτε η κ. Διαμαντοπούλου επειδή διοργάνωσε στην Παλαιά Βουλή συζήτηση με τον κ. Μπουτάρη, ούτε ο κ. Βενιζέλος επειδή όταν διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου θα καταγγείλει το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε και εφάρμοσε με πάθος, ούτε η δεξιά εκείνη που δεν έχει αποφασίσει εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με το μνημόνιο ούτε η άλλη δεξιά που έχει οριστικά αποφασίσει ότι συμφωνεί διότι αυτό της εξασφάλισε τρία υπουργικά έδρανα σε μία κυβέρνηση που αρχίζει να μοιάζει τραγικά με αυτήν του Γούναρη. Και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα επιτύχει ποτέ να εκφράσει τους μεταρρυθμιστές, διότι η κυβέρνησή του απέφυγε επιμελώς να λάβει το μοναδικό μέτρο που θα μπορούσε να διατηρήσει την Ελλάδα στην χορεία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή να διαλύσει το σοβιετικό κράτος, με τις πελατειακές ΔΕΚΟ του, τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και τα τερατώδη προνόμια της διεφθαρμένης νομενκλατούρας. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν τα ολιγαρχικά πελατειακά κόμματα της Μεταπολίτευσης να επιτρέψουν σε έναν πρωθυπουργό που τα ίδια επέλεξαν να καταργήσει το πελατειακό τους κράτος;
Μετά την περυσινή θερινή έκρηξη της πλατείας Συντάγματος, η ελληνική κοινωνία σιωπά. Η σιωπή αυτή δεν σημαίνει παραίτηση. Κανείς λαός δεν παρακολούθησε μέχρι τέλους την γενοκτονία του απαθής και άβουλος. Το διαδίκτυο στην συντριπτική του πλειοψηφία, οι σύλλογοι, οι αυθεντικές κινήσεις πολιτών, σημαντικό πλέον μέρος του τύπου, μεγάλο μέρος του πνευματικού και επιστημονικού κόσμου, οι έμποροι και οι βιοτέχνες, οι βιομήχανοι, και πολλές ακόμα κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχουν εκκενώσει τον υπό αποσύνθεση χώρο που λέγεται πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Απαιτούν νέο σύνταγμα, νέα κόμματα χωρίς απολύτως καμία συμμετοχή εκπροσώπων του παλαιοκομματισμού, νέους ηγέτες με καθαρό παρελθόν, νέο ήθος και νέα λογική διακυβέρνησης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σκέλεθρο της Μεταπολίτευσης θα σαρωθεί, είτε με την διαμόρφωση μίας ισχυρής ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής δύναμης με αναγνωρισμένη ηγεσία και πόρους, είτε με μία κοινωνική έκρηξη που θα δημιουργήσει εντελώς νέες συνθήκες, είτε λόγω διεθνών γεγονότων. Είτε με όλα αυτά μαζί.
*Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ, ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012(ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ, ΟΜΙΛΗΤΕΣ: ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΑΝΟΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ)
Ο Μελέτης Μελετόπουλος κατ’αρχάς παρουσίασε τον συγγραφέα Γεώργιο Μαλούχο, επισημαίνοντας ότι έχει πραγματοποιήσει λαμπρές σπουδές στον χώρο των Πολιτικών Επιστημών στην Ελλάδα και στην Ελβετία, ενώ η κλασσική μουσικολογική του παιδεία τον καθιστά ικανό να κατανοήσει και να αναλύσει σωστά την ευρωπαϊκή οντολογία και την σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Γράφει ο Μανόλης Μαυροζαχαράκης*
Το τέλος μιας θεωρίας
Στις δύσκολες και δυσερμήνευτες εποχές που περνάμε, χρειάζονται σαφείς και εμπνευσμένες αναλύσεις για να κινητοποιηθούν οι προοδευτικές συνειδήσεις και οι αντίστοιχες δυνάμεις που υποτίθεται ότι θα δώσουν διέξοδο στην κρίση. Μία τέτοια ανάλυση προσφέρει ο Αμερικανός οικονομολόγος James K. Galbraith στο βιβλίο του «The Predator State: How Conservatives Abandoned the Free Market and Why Liberals Should Too» (Το αρπαχτικό κράτος. Πως οι συντηρητικοί απεμπόλησαν την ελεύθερη αγορά και γιατί πρέπει να ακολουθήσει η κεντροαριστερά;). Πολύ συνοπτικά το σαφές μήνυμα που εκπέμπει ο συγγραφέας στο βιβλίο του είναι ότι οι θεωρίες περί ευέλικτων μισθών , περί μονεταρισμού και περί ,ελεύθερης λειτουργίας των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς ανήκουν όλες μαζί στην αποβάθρα της ιστορίας.
Του Μανώλη Μαυροζαχαράκη
Κατι νέο γεννιέται
Τον τελευταίο καιρό φαίνεται να ανδρώνεται διεθνώς ένα νέο και ελπιδοφόρο κίνημα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, με το σαφές σύνθημα « καταλάβετε την Wall Street».
Το κίνημα αυτό αντιστέκεται στην δύναμη των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών αγορών και το επίκεντρο της κριτικής και της διαμαρτυρίας του, δεν εστιάζεται στη δημοσιονομική διαρρύθμιση, στην διάσωση των τραπεζών ή στο εθνικό χρέος, αλλά είναι πολύ πιο θεμελιώδες και αφορά το ζήτημα της διανομής του πλούτου. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Σωκράτη Αργύρη,
«Κάθε νέα τάξη η οποία τίθεται στη θέση μιας άλλης που κυριαρχούσε πριν από αυτήν, είναι αναγκασμένη, ήδη για να διεκπεραιώσει το σκοπό της, να παραθέσει το συμφέρον της ως το κοινό συμφέρον όλων των μελών της κοινωνίας, δηλαδή με ιδεατή έκφραση: να αποδώσει στις σκέψεις της τη μορφή της γενικότητας, να την παραθέσει ως την μοναδική έλλογη, γενικά ισχύουσα.» (Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς -Γερμανική Ιδεολογία)
Όψιμα κάποιοι θιασώτες του «αποτυχημένου εκσυγχρονισμού», φαίνεται να γοητεύτηκαν και από την “σοσιαλιστική” εκδοχή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρόκειται για μια απλή προσχώρηση στο λεγόμενο ρεύμα του εξισωτικού ελευθερισμού (libertarianism) ο οποίος απορρίπτει την έντονη παρεμβατικότητα του κράτους για να επιβάλει δημόσια κάποιες επιλογές, διότι κάτι τέτοιο θα αντίβαινε στις αρχές της υποκειμενικής ελευθερίας και του αυτοκαθορισμού. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Μελετόπουλου
Η κυβέρνηση Παπαδήμου πάσχει από τρεις βασικές εγγενείς αντιφάσεις, που δημιουργούν σοβαρή αμφιβολία για την ευόδωση των σκοπών της.
1. Η σωφροσύνη θα επέτασσε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος να σχηματίσει μία ολιγομελή κυβέρνηση προσωπικοτήτων, χωρίς απολύτως καμμία σχέση με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε την χώρα στην πρωτοφανή χρεωκοπία. Αντ’αυτού, δέχθηκε πλήρως τους όρους των κομμάτων που τον κάλεσαν να «κυβερνήσει». Δέχθηκε ως αντιπροέδρους τους δύο αποτυχημένους, δημόσια προπηλακιζόμενους και βαλλόμενους πανταχόθεν αντιπροέδρους του προκατόχου του. Του επεβλήθη το ίδιο οικονομικό επιτελείο, που απέτυχε παταγωδώς , δύο χρόνια τώρα, να επιλύσει και το παραμικρό πρόβλημα. Και σχημάτισε μία τερατώδη παλαιοκομματική κυβέρνηση 49 μελών, που εκπροσωπούν όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας.
Ας φανταστεί κανείς τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1910 να σχηματίζει κυβέρνηση με υπουργούς τους παλαιοκομματικούς πολιτευτές που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στην χρεωκοπία του 1893 και στον εξευτελισμό του 1897.Ας φανταστεί κανείς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να σχηματίζει κυβέρνηση, το 1974, από εκπροσώπους του οικτρού καθεστώτος που οδήγησε την Ελλάδα στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Γράφει ο Mελέτης Η. Μελετόπουλος*
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τα κόμματα έχει καταρρεύσει. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται βίαια.
Η κυβέρνηση, αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία κατακρεουργεί προκειμένου να περισώσει τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής δαπανών. Η τρόϊκα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η κυβέρνηση την επέλεξε, αρνούμενη να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια όπου βολεύθηκαν οι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες, φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά σύμφωνα με την τελευταίας έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).
Του Μελέτη Μελετόπουλου*
Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinio necessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά και τους μεγάλους επενδυτές.
Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και αυτοδικίας.
Του Μελέτη Μελετόπουλου*
Η προαναγγελθείσα επανέναρξη των κινητοποιήσεων των Ελλήνων πολιτών το ερχόμενο Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Συντάγματος συνδέεται από ορισμένους με την 3η Σεπτεμβρίου του 1974. Την ημέρα εκείνη, σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, δημοσιοποιήθηκε το ρηξικέλευθο πρόγραμμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ελληνικής κοινωνίας από το ΠΑΣΟΚ. Το πρόγραμμα αυτό, όμως, ουδέποτε εφαρμόσθηκε, αλλά τελικώς εκφυλίσθηκε σε μία κληρονομική ολιγαρχία τριτοκοσμικού τύπου, που οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία και στην παράδοσή της στους διεθνείς κερδοσκόπους.
Πιο σημαντική και πιο σχετική με την σημερινή συγκυρία (παρά το γεγονός ότι είναι εκατόν τριάντα ένα χρόνια παλαιότερη) είναι η επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, όταν ο λαός ανέτρεψε την αποτυχημένη βαυαρική απολυταρχία και υποχρέωσε τον βασιλιά Όθωνα Βίττελσμπαχ να παραχωρήσει Σύνταγμα. Η Μεταπολίτευση κυοφορήθηκε για πολλούς μήνες , αλλά πρωταγωνιστής υπήρξε ο διοικητής του Ιππικού συνταγματάρχης Καλλέργης, που πρόλαβε τις εξελίξεις, όταν ο Όθων διέταξε την λήψη προληπτικών μέτρων. Τοποθέτησε εμπίστους του σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας και στην συνέχεια κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα «Ζήτω το Σύνταγμα». Η εν συνεχεία μετάβαση του Καλλέργη και των πιστών του αξιωματικών και στρατιωτών στα Ανάκτορα (την σημερινή Βουλή) με ζητωκραυγές και συνθήματα προκάλεσε λαϊκό ενθουσιασμό. Οι πολίτες έσπευσαν να ενωθούν με τις δυνάμεις του Καλλέργη. Ο Όθων έστειλε τον υπασπιστή του και τον υπουργό Στρατιωτικών με την εντολή να ηρεμήσουν τους εξεγερμένους, όμως κατά διαταγή του Καλλέργη συνελήφθησαν. Ο Όθων τότε διέταξε τους υπουργούς του να καταστείλουν βίαια την εξέγερση, αλλά αυτοί αρνήθηκαν.
Του Γεώργιου Π. Μαλούχου*,
Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ, http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=407021
Αν η άσεμνη στάση της Αφροδίτης της Μήλου ήταν μια κακογουστιά αντάξια μόνον της ποιότητας των εμπνευστών της, το σημερινό εξώφυλλο του συστημικού γερμανικού περιοδικού Der Spiegel αποτελεί μια αισχρότητα αποκαλυπτική των προθέσεων και των βαθύτερων στόχων της ηγεμονικής Γερμανίας όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
ΕΜΠΟΡΙΚΟ & ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΜΟΡΩΝ ΝΟΜΩΝ & ΝΗΣΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ
Α Ν Ο Ι Χ Τ Η Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ & ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Σε συζήτηση με θέμα: « ΑΜΕΣΗ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ »
Για την προάσπιση των Συνταγματικών Δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και των θεμελιωδών αρχών της εθνικής κυριαρχίας .
ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ
Γιώργος Κασιμάτης Ομοτ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Κώστας Μπέης, Ομοτ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Μελέτης Μελετόπουλος, Διδάκτωρ Οικονομικών & Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Γιώργος Ρωμανιάς, Οικονομολόγος
Συντονιστής Γιώργος Παπαδάκης, Δημοσιογράφος
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011 ώρα 6.00 μ.μ.
Αίθουσα εκδηλώσεων Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς
Λουδοβίκου 1, Πλ. Οδησσού – 2ος όροφος
Του Σπύρου Κουτρούλη
Το βιβλίο του HANS MORGENTHAU , «Επιστήμη και Πολιτική της Ισχύος» (σελ. 252) , που κυκλοφόρησε το 2011 , σε μετάφραση και επίμετρο του πανεπιστημιακού Πάνου Τσακαλογιάννη , από τις εκδόσεις Τουρίκη, αποτελεί , ένα κλασσικό έργο για την ανάλυση και των διακρατικών σχέσεων , που ξετινάζει με μεθοδικό και συστηματικό τρόπο , όλη την φιλελεύθερη επιχειρηματολογία. Γερμανοεβραίος , αναγκάστηκε το 1937 να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και να διδάξει εκεί σε διάφορα Πανεπιστήμια. Δεδομένου ότι η πλειονότητα του πολιτικού συστήματος , οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης , οι κύριοι συντελεστές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κυριαρχούνται από τις φιλελεύθερες ιδεοληψίες και αντιγράφουν τα πλέον αφελή και συνεχώς διαψευδόμενα επιχειρήματα του Πόππερ ή του Χάγιεκ ή του Μίζες – όπως ότι το εμπόριο θα αντικαταστήσει τον πόλεμο ή ότι ο πιθανολογούμενος εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας θα την εξημερώσει και θα την οδηγήσει να εγκαταλείψει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες – , η προσεκτική μελέτη του παραπάνω έργου είναι παραπάνω από αναγκαία και χρήσιμη. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Σπύρου Μπαζίνα,
Μια ματιά στην ιστορία μας είναι αρκετή για να διαπιστώσουμε ότι ο διχασμός για μας είναι μόνιμο φαινόμενο. Η συμφωνία, η συναίνεση, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ίσως γιατί δεν είμαστε ένας λαός αλλά πολλοί λαοί που τους ένωσε (η, κατ’ άλλους, τους χώρισε!) ο ελληνικός πολιτισμός και η ορθοδοξία. Όσο τα κοινά μας στοιχεία αδυνατίζουν, όπως τα τελευταία 150 χρόνια, ο διχασμός παίρνει απελπιστικές διαστάσεις (με την «αφιλοκερδή» βέβαια βοήθεια και των «μεγάλων συμμάχων» μας). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ευρώπη. Τα κοινά στοιχεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (π.χ. το ρωμαϊκό δίκαιο, ο ελληνικός πολιτισμός και ο χριστιανισμός) έχουν ατονήσει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να αντικαταστήσει τις κοινές αξίες με κοινά οικονομικά κυρίως συμφέροντα, αλλά είναι προφανές ότι οι διαφωνίες σε βασικά θέματα αυξάνουν. Έτσι, η κρίση δεν είναι ούτε απλά ελληνική ούτε απλά οικονομική, αλλά είναι ευρωπαϊκή (και παγκόσμια) και βαθύτατα πολιτική και πολιτισμική. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Βασιλείου Σηφακάκη,
Αχιλλέως Γ. Λαζάρου, «Ελληνισμός και Λαοί Νοτιοανατολικής (ΝΑ) Ευρώπης – Διαχρονικές και Διεπιστημονικές διαδρομές» Αθήνα 2009.
Ο Αχιλλεύς Γ.Λαζάρου, Ρωμανιστής και Βαλκανολόγος, διδάκτωρ της Φιλοσοφικής σχολής του Παν/μίου Αθηνών, έκτακτος Καθηγητής της Σορβώννης, πολυγραφώτατος συγγραφεύς και ερευνητής, μας παρουσιάζει το νέο τετράτομο έργο του με τίτλο «Ελληνισμός και Λαοί Νοτιανατολικής (ΝΑ) Ευρώπης – Διαχρονικές και Διεπιστημονικές διαδρομές». Με το έργο αυτό ο Αχ. Λαζάρου αναδεικνύεται σε πρωτοπόρο αγωνιστή διασφαλίσεως των Εθνικών μας συμφερόντων, απέναντι σ’ εκείνους, οι οποίοι, παραχαράσσοντας την Ιστορία, κάνοντας περισσότερο προπαγάνδα παρά επιστημονική έρευνα, θέλουν να παρουσιάσουν ότι οι μισοί Έλληνες δεν είναι Έλληνες αλλά μέλη μειονοτικών ομάδων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Αλβανών, Σέρβων, Τούρκων… Ίσως αυτά να εντάσσονται στο γενικότερο κλίμα της εποχής που επιβάλλει «την αποδόμηση της εθνοκεντρικής ιστορικής αφήγησης, την επιβολή της εθνοκεντρικής λογοκρισίας, την σχετικοποίηση της εθνικής ιστορίας…» (σημ.: από το βιβλίο της Καθηγ. του Παν/μίου Ιωαννίνων κ. Σ. Βούρη), γεγονός άλλωστε που ζούμε πολύ πρόσφατα με την παρουσίασι της Επαναστάσεως του 1821 από τηλεοπτικό κανάλι. Γι’ αυτό και οι εισηγητές τέτοιων θεωριών, ανεξάρτητα από την ιδιότητά τους, αποτελούν μέλη βαρύγδουπων κυβερνητικών και μη οργανισμών, που με χρήματα και του Ελληνικού κράτους, δικά μας δηλ., των φορολογουμένων, κάνουν καλά αυτό το «θεάρεστο» έργο τους.
Του Γιώργου Σπανουδάκη,
ΨΗΦΙΖΩ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
www.elegr.gr – (Διεθνής συνάντηση: Νομική σχολή παν. Αθηνών, 6-8 Μαΐου 2011)
Θέματα που απαιτούν λύσεις στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που οφείλουμε να εκθέσουμε παίρνοντας τα κατάλληλα δραστικά μέτρα, ώστε να γίνει αντιληπτό ότι δεν θα ανεχτούμε την ανήθικη και κατάφωρη οικονομική αδικία σε βάρος της χώρας μας, που υπονομεύει και το μέλλον της Ε.Ε.
Τι συμβαίνει με το δημόσιο χρέος των χωρών στην Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Ενδεικτικά: Υπάρχει και στο διαδίκτυο ο κατάλογος με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες: Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Γεώργιου Π. Μαλούχου,
Αναδημοσίευση απο το ΒΗΜΑ, 10/5/2011, http://www.tovima.gr/politics/article/?cid=751&aid=400125
«Αν έλθει άλλη κυβέρνησις, δεν θα τους δώσουν πεντάρα…»
«…η καταφρόνισης προς πάσαν ηθικήν αξίαν και προς πάσαν ηθικήν έννοιαν έχει κλονίσει πλεόν τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος, ώστε να μη υπολείπεται πλέον είς τους ενδεχόμενους ανατροπείς του κοινωνικού καθεστώτος βαρύ το έργον»: Θεμιστοκλής Σοφούλης αγόρευση στη Βουλή, 29 Απριλίου 1936.
Πολλά μπορεί να διαφέρουν, όμως, η πτώχευση της εποχής Τρικούπη (εξωτερικό χρέος 640 εκ. χρυσά φράγκα) και η πτώχευση του 1932 (εξωτερικό χρέος 1.022 εκ. χρυσά φράγκα) έχουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινό κομβικό στοιχείο: ότι, μετά από πολλές διεργασίες, και οι δύο κηρύχθηκαν μόλις το ποσοστό του χρέους έφτασε στο 150% του ΑΕΠ. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Δούρειος Ίππος 