Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
Του Μ. Αμάραντου
Η δημοσιονομική κατάρρευση, η διαδικασία ντόμινο που έχει ήδη αρχίσει με τις ακάλυπτες επιταγές, η κάθετη πτώση του τουρισμού που έχει ξαναδώσει στις ελληνικές παραλίες την εικόνα που είχαν την δεκαετία του ’60, θορυβεί τους πάντες. ΄Ολοι βλέπουν να επέρχεται πτώση του βιοτικού επιπέδου, αδυναμία του κράτους να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος κλπ. Εγώ αντιθέτως, υποστηρίζω ότι όλα αυτά αποτελούν μία θαυμάσια ευκαιρία ριζικής αναθεώρησης της οικονομικής μας ζωής.
Η τερατώδης τουριστική έκρηξη, που άρχισε την δεκαετία του ’60, κορυφώθηκε με τις θορυβούσες και μολύνουσες τα πάντα ορδές μπατιροτουριστών την δεκαετία του ’70, συνεχίστηκε την δεκαετία του ’80 και άρχισε να φθίνει την δεκαετία του ’90, υπήρξε εξαιρετικά αλλοιωτική πολλών πραγμάτων. Αποξένωσε τον Έλληνα από την μακραίωνη και περίτεχνη οικονομική του παράδοση και τον μεταμόρφωσε από παραγωγό σε προαγωγό της παράδοσής του.
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη*
Όχι, αντικείμενο του σημειώματος αυτού δεν είναι να επιχειρήσουμε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω – τότε που ο Φρανσουά Μιττεράν (Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ξέρετε) βάδιζε δίπλα από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Μελίνα στην Αρχαία Αγορά επί (πρώτης) Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, τότε που ο Ζακ Ντελόρ (εκείνος ο μυστήριος Πρόεδρος της Κομμισιον) ευθυγραμμιζόταν με τις ελληνικές προτάσεις για άνοιγμα Δύσης-Ανατολης λίγο πριν πέσει το Τείχος, τότε που προσωπικότητες σαν τον Ζακ Λάνγκ ή τον Χόρχε Σεμπρουν (αν δεν τους ξέρετε, τόσο το χειρότερο για σας) συνέπλεαν με τους σχεδιασμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας για μια κοινοτική πολιτιστική πολιτική. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Κώστα Λυντέρη*
Την περίοδο 460 – 370 πΧ έζησε ο Θρακιώτης φιλόσοφος, δημοκρατικών πεποιθήσεων Δημόκριτος στον οποίο ανήκει το εξής γνωμικό:
Πάντων κάκιστον η ευπετείη παιδεύσαι την νεότητα. Αύτη γαρ έστιν ή τίκτει τας ηδονάς ταύτας, εξ ων η κακότης γίγνεται. (Δημόκρ. – Στοβ. Ανθολ.)
΄Οσπερ σημαίνει: Το χειρότερο απ’ όλα τα κακά είναι η προχειρότητα με την οποία μορφώνεται η νεότητα. Γιατί αυτή είναι εκείνη που γεννάει αυτές τις ηδονές απ’ όπου βλασταίνει η κακότητα.
Του Κωνσταντίνου Ζιάβρα*
Σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή βιώνουμε σήμερα, γίνεται επιτακτικότερη από ποτέ, η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών που καθοδηγούν τις ενέργειες των ηγετών των επιχειρήσεων. Αυτές οι αξίες είναι που θα τους βοηθήσουν να απαντήσουν αποτελεσματικά στις προκλήσεις ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Από τους επιχειρηματικούς ηγέτες απαιτείται, πλέον, να ικανοποιούν έναν αριθμό διαφορετικών απαιτήσεων και προσδοκιών. Αφενός, θα πρέπει να επιδείξουν μια ικανότητα επίτευξης σταθερών θετικών οικονομικών αποτελεσμάτων σε μια περίοδο ύφεσης, και αφετέρου, αυτό να επιτευχθεί μέσα σε ένα ηθικό πλαίσιο που να εγγυάται τη σταθερότητα της επιχείρησης και την κοινωνική και ηθική αποδοχή της.
Tου Αιμίλιου Kωστόπουλου*
Στην αυγή της καινούργιας χιλιετίας, είναι δυνητικά αμέτρητες οι προκλήσεις που ανοίγονται για τον Ελληνισμό. Δεδομένου ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος δείχνει εμφανή σημάδια ταχείας και αμετάκλητης κατάρρευσης, επείγει να αναζητηθεί μια φόρμουλα εξόδου από την ποικιλώνυμη κρίση. Φυσικά, η ελπιδοφόρος μεταστροφή του Ελληνισμού από την άβυσσο προς την πρόοδο δεν αποτελεί στο ελάχιστο μονάχα ζήτημα τεχνικού καθαρά χαρακτήρα, άρα εδώ ο όρος φόρμουλα δεν υποδηλώνει καθόλου συνταγή σίγουρης επιτυχίας, όσο θα ήθελε να υπενθυμίσει ότι ο λόγος είναι στην Ελλάδα εκλιπών ως παράμετρος της πολιτικής σκέψης και δράσης: ο απολογισμός, για παράδειγμα, είναι μια κρίσιμη και φανερά παραγνωρισμένη πολιτική μέθοδος. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Δημήτρη Ζιαμπάρα*
Δύσκολα μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι για την οικονομική ανάπτυξη οποιασδήποτε χώρας υπάρχουν δυο παράγοντες απολύτως απαραίτητοι: δουλειά από πολλούς και επιχειρηματικότητα από λίγους. Οι Έλληνες παρουσιάζουμε σοβαρές ελλείψεις και στα δύο.
Δούρειος Ίππος 