Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Σε προηγούμενο άρθρο μου (www.doureios.gr και www.antibaro.gr , 9 Νοεμβρίου 2009, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ) είχα υποστηρίξει ότι βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η προώθηση της ηγεμονίας της ή έστω της συμμετοχής της σε πολλαπλά ταυτοχρόνως επίπεδα. ΄Εγραφα για την « νεο-οθωμανική φαντασίωση της ΄Αγκυρας, που προβλέπει την επέκταση της κυριαρχίας της στην περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι την Δυτική Κίνα. Στην μεν Ευρώπη, η Τουρκία θέλει να εισέλθει ηγετικά, με την αυτοπεποίθηση της αυξανόμενης δημογραφίας της,και ως εκφραστής και υπερασπιστής των ευρωμουσουλμανικών κοινοτήτων. Στην δε Ασία ως ηγέτις του αραβικού κόσμου και του Ισλάμ. Γι’αυτό και επέλεξε την προσέγγιση με το Ιράν και την ανοιχτή σύγκρουση με το Ισραήλ, ώστε να καταλάβει την θέση του ηγεμόνα του παγκόσμιου χαλιφάτου». Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Αιμίλιου Κωστόπουλου
Σημαίνει η απειλή χρεοστασίου ότι η ζωή σταματάει στο ταμείο; Όχι. Μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση να ησυχάσει τώρα που έκανε την κακή της οικονομική πολιτική, αυξάνοντας φόρους και αφήνοντας τις επενδύσεις στο έλεος της γραφειο-κομματοκρατίας (για γραφειοκρατία και κομματοκρατία πάνε μαζί, στο ίδιο σακάκι βρίσκονται οι τσέπες). Όχι βέβαια. Ορίστε 3 προτάσεις που ξεδιαλύνουν λίγο το θρήνο και την υποκρισία, καθώς στην Ελλάδα στήνεται το θέατρο του παραλόγου αντί της αυτοκριτικής, όταν όλοι μας κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια αφού το πρωί έχουμε λοιδορήσει τα τωρινά χαρακτηριστικά της φυλής μας (ένα κρίσιμο χαρακτηριστικό της παρεξηγημένης/αποθεωμένης μας ιστορίας που λειτουργεί σα βήμα στις θεωρίες συνωμοσίας είναι η μετατόπιση από κοινωνιολογικές θεωρήσεις σε λαϊκές βιολογίες). Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Όθωνα Ιακωβίδη
Άκουσα, μαζί με όλο τον Ελληνικό λαό, τον πρωθυπουργό να δηλώνει βαρύγδουπα και επισήμως, από του βήματος της Βουλής, ότι τα μέτρα που παίρνει, είναι εντελώς έξω από τις Αρχές, την ιδεολογία και επιδιώξεις του κόμματός του, αλλά αναγκάζεται να τα εγκρίνει και να τα πάρει, ενώ δεν τα εγκρίνει και δεν τα θέλει. Έμεινα εμβρόντητος και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, διότι τον άκουγα να παραδέχεται ευθέως, ως πραγματικότητες, δύο δραματικές αποκαλύψεις, καθόλου κολακευτικές για το πρόσωπό του και το κόμμα/κίνημα του οποίου ηγείται: Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Γιώργου Κοντογιώργη*
Η μικρασιατική καταστροφή έχει επικρατήσει να ερμηνεύεται ως ένα αυτοτελές επεισόδιο της νεοελληνικής ιστορίας, σημαντικό οπωσδήποτε, αφού σημάδεψε το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού. Γι αυτό και οι ερμηνείες της επικεντρώνονται στις ευθύνες των πολιτικών και στρατιωτικών πρωταγωνιστών που διαχειρίσθηκαν την υπόθεση, στο εφικτό και στο σκόπιμο του εγχειρήματος, στην αξιολόγησή του υπό το πρίσμα της πολιτικής των Δυνάμεων (ως ιμπεριαλιστικό/αποικιακό) ή της αρχής των εθνοτήτων κλπ.
Σε ό,τι με αφορά θα υποστηρίξω πως οι ρίζες της μικρασιατικής καταστροφής ανάγονται στις σταθερές που δημιουργήθηκαν από τις απαρχές της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους, ενώ οι ιδεολογικές και πραγματολογικές της προεκτάσεις, δεσπόζουν και σήμερα, στην πολιτική και διανοητική ζωή του τόπου. Θα επιχειρήσω να καταδείξω ότι η μικρασιατική καταστροφή υπήρξε το αποτέλεσμα του τρόπου της απελευθέρωσης και, κατ’επέκταση, της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους υπό το πρίσμα πραγματικοτήτων που δεν προσιδίαζαν στα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας της εποχής. Γεγονός που έμελλε αναπόφευκτα να το μεταβάλει από κράτος, διαχειριστή της ελευθερίας της ελληνικής κοινωνίας, σε κράτος νομέα του εθνικού συμφέροντος, δηλαδή σε κράτος πολιτικής κατοχής. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Γαβριήλ Πανάγου*
Για να ξεφύγουμε από ένα σύστημα, το οποίο παγκοσμίως δημιουργεί προβλήματα στον εαυτό του αλλά κυρίως πολλές αδικίες στις ανθρώπινες κοινωνίες, πρέπει να προχωρήσουμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Βέβαια για κάτι τέτοιο θα υπάρχει αμέσως αντίδραση με απόρριψή του από τους περισσότερους ανθρώπους. Ο άνθρωπος συνηθίζει σε κάτι και νομίζει ότι δεν γίνεται διαφορετικά, του γίνεται αδιαφιλονίκητη πεποίθηση ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξει κάτι, προσπαθεί να διορθώσει μερικά πράγματα αλλά πάντα μέσα στο κατεστημένο σύστημα, έτσι λοιπόν δικαιολογημένα λέγεται: «συνήθεια δευτέρα φύσις». Αν κάποιος τον μεσαίωνα υποστήριζε δημόσια ότι η Γη είναι σφαιρική, περιστρέφεται και δεν είναι το κέντρο του κόσμου, οι τότε σοφοί της εποχής, κυρίως θεολόγοι, ή θα τον χαρακτήριζαν ανισόρροπο ή ακόμη και αιρετικό και μπορεί να τον καταδίκαζαν σε θάνατο στην πυρά.
Με αυτά σας προετοιμάζω γι αυτά που θα προτείνω, για να μην τα απορρίψετε αμέσως αλλά απλώς να τα σκεφθείτε ουδέτερα και ίσως να βρείτε και τρόπους βελτίωσής τους, ώστε να μπορέσουν να εφαρμοστούν κάποτε μειώνοντας τις αντιδράσεις που προφανώς θα παρουσιαστούν στην αρχή. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Γιώργου Κοντογιώργη*
Όλες οι θεωρίες του πολέμου και της ειρήνης λαμβάνουν ως δεδομένη την κρατοκεντρική συγκρότηση της ανθρωπότητας. Με τον όρο κρατοκεντρισμός ορίζουμε την προσέγγιση του συνόλου κοσμοσυστήματος ως του αθροίσματος των κοινωνιών που συνυπάρχουν στον πλανήτη γη. Εκτιμάται δηλαδή ότι η δομή αυτή του κοσμοσυστήματος είναι οριστική, έτσι ήταν ανέκαθεν και, επομένως, θα είναι ανεξέλικτη και στο μέλλον. Απόρροια του γεγονότος αυτού είναι και η επιλογή της νεοτερικής επιστήμης να μη συνδέει το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης με το είδος και, κατ’επέκταση, με την τυπολογία των κοινωνιών παρά μόνο με τη μορφολογία των πολιτευμάτων που απαντώνται στην εποχή μας.
Εντούτοις, το ερώτημα της εξελιξιμότητας ή μη της κρατοκεντρική δομής το κόσμου παραμένει ανοιχτό, όπως ακριβώς και οι φάσεις του ενγένει κοσμοσυστήματος, καθώς από αυτές εξαρτάται το αντικείμενο του πολέμου ή το κοινωνικό πλαίσιο της ειρήνης. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Δούρειος Ίππος 