Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
Του Κώστα Λυντέρη*
Ως Έλληνες Πολίτες, κουβαλώντας στις φλέβες μας την κύηση αλλά και τη γέννηση της Δημοκρατίας που φώτισε την Αρχαία Ελάδα και μεταλαμπαδεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να την υπερασπισθούμε και να τη διασφαλίσουμε απ’ ό,τι την εξευτελίζει και την καταλύει. Διότι πραγματικά τίποτα στις μέρες μας δε θυμίζει Δημοκρατία και τίποτα την Πολιτεία που οραματίστηκαν ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης.
Του Σπύρου Κουτρούλη*
Με δυο επιφυλλίδες, που δημοσιεύθηκαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30.8.2009 και στις 6.9.2009, ο καθηγητής Χ. Γιανναράς προβάλλει ως μοναδική λύση για τον νέο-ελληνισμό, την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό.
Σε ένα λόγο πλήρη αντιφάσεων και λογικών αδιεξόδων, που άλλοτε επιτίθεται στα μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά της ελληνικής εκπαίδευσης και στις αδυναμίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και άλλοτε κατηγορεί τους «εθνικιστές κοραϊκούς που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα » καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα : « Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός».
Του Δημοσθένη Κυριαζή*
Ένα αιώνιο ερώτημα με ασαφή απάντηση
Στο αιώνιο ερώτημα ποιος πρέπει να ασκεί την εξουσία σε ένα σύνολο ανθρώπων, σε μια κοινωνία, η συνηθισμένη απάντηση είναι: «η πολιτεία, το κράτος». Μία τέτοια όμως απάντηση, που περιλαμβάνει δύο αφηρημένα [1] ουσιαστικά, δεν έχει καμιά αξία, αν δεν ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε λέγοντας πολιτεία και κράτος. Αντίθετα, η απάντηση στο ερώτημα ποιος σήμερα ασκεί την εξουσία είναι πάντα σαφής• έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση.
Είναι ολοφάνερο ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα «ποιος πρέπει να ασκεί» και «ποιος σήμερα ασκεί» την εξουσία δεν είναι σε αρμονία, δεν είναι συμβατές. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε τη σωστή απάντησα στο πρώτο ερώτημα• να καταλάβουμε, δηλαδή, τι στην ουσία σημαίνουν οι όροι πολιτεία και κράτος και, κατ’ επέκταση, αν η εξουσία ασκείται από αυτούς που πρέπει να την ασκούν.
* Του Φάνη Μαλκίδη
Το ιστορικό πλαίσιο
Μπορεί στο παρελθόν τα Βαλκάνια να είχαν μεγάλη σημασία για τη Ρωσία ή/και την ΕΣΣΔ, όμως ποτέ αυτή η σημασία δεν είχε το ειδικό βάρος, τη μεγάλη γεωστρατηγική αξία, όσο σήμερα. Η παρουσία της Ρωσίας στα Βαλκάνια ξεκινά με το συμβολισμό περισσότερο, παρά με την ουσία που εμπεριέχουν τα «Ορλωφικά», συνεχίζεται με την κρίσιμη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, η οποία ανέδειξε τις οικονομικές παραμέτρους αυτής της παρουσίας, και κορυφώνεται με τις παρεμβάσεις της ΕΣΣΔ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, σε μία σειρά από κράτη της βαλκανικής περιοχής (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Βουλγαρία). Μάλιστα, αυτές οι παρεμβάσεις απέκτησαν ιδιαίτερη σημασία και αξία, αφού η περιοχή αποτέλεσε τον κύριο βραχίονα της ψυχροπολεμικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, σε σχέση, πολλές φορές, και με την Ελλάδα.
Δούρειος Ίππος 