Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
Του Μελέτη Μελετόπουλου
Η κυβέρνηση Παπαδήμου πάσχει από τρεις βασικές εγγενείς αντιφάσεις, που δημιουργούν σοβαρή αμφιβολία για την ευόδωση των σκοπών της.
1. Η σωφροσύνη θα επέτασσε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος να σχηματίσει μία ολιγομελή κυβέρνηση προσωπικοτήτων, χωρίς απολύτως καμμία σχέση με το πολιτικό σύστημα που οδήγησε την χώρα στην πρωτοφανή χρεωκοπία. Αντ’αυτού, δέχθηκε πλήρως τους όρους των κομμάτων που τον κάλεσαν να «κυβερνήσει». Δέχθηκε ως αντιπροέδρους τους δύο αποτυχημένους, δημόσια προπηλακιζόμενους και βαλλόμενους πανταχόθεν αντιπροέδρους του προκατόχου του. Του επεβλήθη το ίδιο οικονομικό επιτελείο, που απέτυχε παταγωδώς , δύο χρόνια τώρα, να επιλύσει και το παραμικρό πρόβλημα. Και σχημάτισε μία τερατώδη παλαιοκομματική κυβέρνηση 49 μελών, που εκπροσωπούν όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού συστήματος που ευθύνεται για την κατάρρευση της χώρας.
Ας φανταστεί κανείς τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1910 να σχηματίζει κυβέρνηση με υπουργούς τους παλαιοκομματικούς πολιτευτές που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στην χρεωκοπία του 1893 και στον εξευτελισμό του 1897.Ας φανταστεί κανείς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να σχηματίζει κυβέρνηση, το 1974, από εκπροσώπους του οικτρού καθεστώτος που οδήγησε την Ελλάδα στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Γράφει ο Mελέτης Η. Μελετόπουλος*
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τα κόμματα έχει καταρρεύσει. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται βίαια.
Η κυβέρνηση, αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία κατακρεουργεί προκειμένου να περισώσει τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής δαπανών. Η τρόϊκα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η κυβέρνηση την επέλεξε, αρνούμενη να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια όπου βολεύθηκαν οι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες, φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά σύμφωνα με την τελευταίας έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).
Του Μελέτη Μελετόπουλου*
Ο υπουργός Οικονομίας, ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, θα γνωρίζει ασφαλώς ότι η εφαρμογή κάθε νόμου προϋποθέτει ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής αποδοχής ή έστω ανοχής (στην νομική ορολογία την opinio necessitatis). Το Μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί κατακρεουργεί όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις και επαγγελματικές κατηγορίες: τα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα, τους μικροϊδιοκτήτες και τους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους μισθωτούς αλλά και τους εισοδηματίες, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες αλλά και τους μεγάλους επενδυτές.
Η «εισφορά αλληλεγγύης» και οι νέοι συντελεστές φορολόγησης, η μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 ευρώ με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των μισθωτών με φόρο ίσο έως το ήμισυ ενός μισθού, η μείωση του αφορολόγητου ορίου ακίνητης περιουσίας στα 200.000 ευρώ (έτσι θα πρέπει να πληρώσει τεράστιο φόρο ένας άνεργος κληρονόμος κατοικίας ή ένας μισθωτός ιδιοκτήτης με στεγαστικό), το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, η φορολόγηση βάσει των στοιχείων του προηγούμενου οικονομικού έτους (δηλαδή ο κατεστραμμένος εφέτος επιχειρηματίας ή ο απολυμένος εφέτος μισθωτός θα κληθούν να πληρώσουν φόρο για το εισόδημα που…είχαν και που δεν έχουν πλέον) αποτελούν παρανοϊκά μέτρα που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτά χωρίς μαζικά φαινόμενα ανυπακοής ή και αυτοδικίας.
Του Μελέτη Μελετόπουλου*
Η προαναγγελθείσα επανέναρξη των κινητοποιήσεων των Ελλήνων πολιτών το ερχόμενο Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Συντάγματος συνδέεται από ορισμένους με την 3η Σεπτεμβρίου του 1974. Την ημέρα εκείνη, σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, δημοσιοποιήθηκε το ρηξικέλευθο πρόγραμμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ελληνικής κοινωνίας από το ΠΑΣΟΚ. Το πρόγραμμα αυτό, όμως, ουδέποτε εφαρμόσθηκε, αλλά τελικώς εκφυλίσθηκε σε μία κληρονομική ολιγαρχία τριτοκοσμικού τύπου, που οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία και στην παράδοσή της στους διεθνείς κερδοσκόπους.
Πιο σημαντική και πιο σχετική με την σημερινή συγκυρία (παρά το γεγονός ότι είναι εκατόν τριάντα ένα χρόνια παλαιότερη) είναι η επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, όταν ο λαός ανέτρεψε την αποτυχημένη βαυαρική απολυταρχία και υποχρέωσε τον βασιλιά Όθωνα Βίττελσμπαχ να παραχωρήσει Σύνταγμα. Η Μεταπολίτευση κυοφορήθηκε για πολλούς μήνες , αλλά πρωταγωνιστής υπήρξε ο διοικητής του Ιππικού συνταγματάρχης Καλλέργης, που πρόλαβε τις εξελίξεις, όταν ο Όθων διέταξε την λήψη προληπτικών μέτρων. Τοποθέτησε εμπίστους του σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας και στην συνέχεια κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα «Ζήτω το Σύνταγμα». Η εν συνεχεία μετάβαση του Καλλέργη και των πιστών του αξιωματικών και στρατιωτών στα Ανάκτορα (την σημερινή Βουλή) με ζητωκραυγές και συνθήματα προκάλεσε λαϊκό ενθουσιασμό. Οι πολίτες έσπευσαν να ενωθούν με τις δυνάμεις του Καλλέργη. Ο Όθων έστειλε τον υπασπιστή του και τον υπουργό Στρατιωτικών με την εντολή να ηρεμήσουν τους εξεγερμένους, όμως κατά διαταγή του Καλλέργη συνελήφθησαν. Ο Όθων τότε διέταξε τους υπουργούς του να καταστείλουν βίαια την εξέγερση, αλλά αυτοί αρνήθηκαν.
*Του Μελέτη Μελετόπουλου
Στο προεκλογικό debate ετέθη στον ελληνικό λαό εκ μέρους μεν του Κ. Καραμανλή η ζοφερή προοπτική της λιτότητας και των αυστηρών μέτρων ως αντίδοτο στην οικονομική κρίση, από δε τον Γ. Παπανδρέου η προοπτική της συνέχισης του υπερκαταναλωτισμού, «με δάνειο αν χρειαστεί».
Και οι μεν «υπεύθυνες» εξαγγελίες Καραμανλή είναι αυτόχρημα άκυρες, διότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε στην διάθεσή του μία ολόκληρη πενταετία για να ανασυγκροτήσει την οικονομία, αλλά αδράνησε. Οι δε αισιόδοξες εξαγγελίες Παπανδρέου ήδη εξατμίζονται εν μέσω δημοσιονομικής κατάρρευσης, διότι τα δανεικά αναγκαστικά θα τροφοδοτήσουν τις πληρωμές συντάξεων και μισθών του δημοσίου και άλλες επείγουσες ανάγκες, αμφίβολο δε είναι αν θα αποφευχθεί τελικώς η ολοκληρωτική χρεωκοπία.
Άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου, προέδρου των Δημοκρατικών στην Ελευθεροτυπία
Η Ελλάδα, μέλος του ευρωπαϊκού κόσμου, οφείλει να σέβεται τη διεθνή νομιμότητα και τις διακρατικές συμφωνίες και συμβάσεις, να υποστηρίζει την αρχή της καλής γειτονίας και της ειρηνικής συμβίωσης.
Ταυτόχρονα, οφείλει να προασπίζει μέχρι κεραίας την εθνική της κυριαρχία. Αυτή είναι η στάση ενός σύγχρονου κυρίαρχου κράτους.
Η νοτιοανατολική Ευρώπη περί το 1340
*Του Μελέτη Μελετόπουλου
Επειδή τα γεωπολιτικά δεδομένα παραμένουν διαχρονικά αμετάβλητα, το μόνιμο πρόβλημα της Ελλάδας από την εποχή του Ομήρου είναι η θέση της. Που την καθιστά ευάλωτη σε εξωτερικές πιέσεις από τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντα. Επομένως, το βασικό ζήτημα στην Ελλάδα είναι η συνεχής αντίσταση και ικανότητα αντιμετώπισης, με πολιτικά ή στρατιωτικά μέσα, των εισβολών, επεκτατισμών, αμφισβητήσεων που προέρχονται από γειτονικούς λαούς. Αποτέλεσμα: οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις κρίνονται πρωτίστως από τα εθνικά θέματα, δηλαδή την ικανότητα της εκάστοτε Ελληνικής ηγεσίας να προασπίσει την εθνική ανεξαρτησία.
Πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, πολλοί ενεργοί πλην απογοητευμένοι προοδευτικοί πολίτες, σκέφτονταν φωναχτά, ότι η διαβλεπόμενη τότε επικράτηση του ΠΑΣΟΚ θα επερχόταν εξαιτίας της αποκόλλησης του “μεσαίου χώρου” από τον Καραμανλή και την μετακίνηση του στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, ως πράξη επιλογής της μόνης εναλλακτικής λύσης στα ερείπια που άφηνε πίσω της η -όπως αποκαλύπτεται καθημερινά- απίστευτης ολικής αποδόμησης του κράτους “διακυβέρνηση” Καραμανλή.
Οι εκλογές έγιναν, το ΠΑΣΟΚ κατέγραψε μια πολύ μεγάλη νίκη και ο νέος πρωθυπουργός ξεκίνησε την θητεία του αιφνιδιάζοντας θετικά τους μέχρι εχθές απογοητευμένους, αφενός προχωρώντας σε πρωτοφανείς θεσμικές τομές, όπως η ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου περιβάλλοντος, όπου συμπεριλήφθηκε και η ενέργεια, αφετέρου εξαγγέλλοντας για πρώτη φορά διαδικασίες απομάκρυνσης -έστω και μερικής- από τα κομματικά τείχη, προκηρύσσοντας τις θέσεις γενικών γραμματέων και περιφερειαρχών στο διαδίκτυο.
Του Κώστα Λυντέρη*
Ως Έλληνες Πολίτες, κουβαλώντας στις φλέβες μας την κύηση αλλά και τη γέννηση της Δημοκρατίας που φώτισε την Αρχαία Ελάδα και μεταλαμπαδεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να την υπερασπισθούμε και να τη διασφαλίσουμε απ’ ό,τι την εξευτελίζει και την καταλύει. Διότι πραγματικά τίποτα στις μέρες μας δε θυμίζει Δημοκρατία και τίποτα την Πολιτεία που οραματίστηκαν ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης.
Του Σπύρου Κουτρούλη*
Με δυο επιφυλλίδες, που δημοσιεύθηκαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30.8.2009 και στις 6.9.2009, ο καθηγητής Χ. Γιανναράς προβάλλει ως μοναδική λύση για τον νέο-ελληνισμό, την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό.
Σε ένα λόγο πλήρη αντιφάσεων και λογικών αδιεξόδων, που άλλοτε επιτίθεται στα μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά της ελληνικής εκπαίδευσης και στις αδυναμίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και άλλοτε κατηγορεί τους «εθνικιστές κοραϊκούς που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα » καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα : « Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός».
Άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου* που αναδημοσιεύευται από την Ελευθεροτυπία (14.7.2009)Απότοκα αυτής της ανατροπής υπήρξαν ο εκσυγχρονισμός του κράτους και των θεσμών, η εγκαθίδρυση σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, η θεμελίωση της οικονομικής ανάπτυξης, η ανάκτηση της εθνικής αυτοπεποίθησης και αξιοπρέπειας, η δυναμική συμμετοχή στους Βαλκανικούς Πολέμους και ο διπλασιασμός της ελληνικής επικράτειας. Καταλυτικό στοιχείο του κινήματος στο Γουδί υπήρξε η πάνδημη συμμετοχή του λαού και ο αναίμακτος χαρακτήρας του (αξίζει να σημειωθεί ότι η τεράστια αυτή τομή πραγματοποιήθηκε χωρίς να καταλυθεί καν η κοινοβουλευτική διαδικασία).
Η Τουρκία παραμένει στην κορυφή της ειδησεογραφίας, με τις αδιάκοπες κινήσεις αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας στο Αιγαίο. Η ατμόσφαιρα στο Αιγαίο ηλεκτρίζεται καθημερινά από τις δεκάδες υπερπτήσεις τουρκικών αεροπλάνων πάνω από ελληνικό εθνικό χώρο, ενώ ήδη ξεκίνησε η ερευνητική αποστολή τουρκικού πλοίου που ψάχνει για πετρέλαιο σε περιοχές της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Την ίδια ώρα ένας από τους πλέον έγκυρους Έλληνες ανταποκριτές στις ΗΠΑ αποκαλύπτει «πράγματα και θαύματα» που περιέχονται σε απόρρητο έγγραφο, το οποίο πιστοποιεί την μεγάλη αλλαγή στην σχέση ΗΠΑ – Ελλάδας, με τις ευλογίες μεγαλο-οικονομικών παραγόντων οι οποίοι εμπλέκονται με τους αγωγού γαιανθράκων, μεταξύ των οποίων και ο Τζωρτζ Σόρος, όπως αποκαλύπτει χωρίς περιστροφές η Ελευθεροτυπία.
Σε αυτό το κλίμα, η ανάλυση που ακολουθεί παραμένει επίκαιρη, θέτοντας τα κεντρικά στρατηγικά ερωτήματα της σχέσης της Ελλάδας με την Τουρκία και αναπτύσσοντας τεκμηριωμένο προβληματισμό για το ποια θα πρέπει να είναι η τοποθέτηση της Ελλάδας στις μεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις της εποχής.
____________________________________________
Του Μελέτη Μελετόπουλου *
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα στην Τουρκία στις αρχές του 2009 και οι δηλώσεις του στο τουρκικό κοινοβούλιο τροφοδότησαν μία σειρά γεωπολιτικών υποθέσεων. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική προσανατολίζεται στον τερματισμό του ατυχούς δεκαετούς Πολέμου των Πολιτισμών. Και σκοπεύει, προκειμένου να το επιτύχει, να πραγματοποιήσει την προσέγγιση με το Ισλάμ όχι μόνον με την άφθαρτη προσωπικότητα ενός νέου προέδρου με θρυλούμενες μουσουλμανικές καταβολές και αραβικό όνομα, αλλά και με την βοήθεια μίας ισχυρής μουσουλμανικής μεν αλλά συμμάχου της Δύσης χώρας, δηλαδή της Τουρκίας. Η Τουρκία, εν ολίγοις, καλείται από τις ΗΠΑ να λειτουργήσει ως μηχανισμός πρόσβασης της αμερικανικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η συνεχής, κλιμακούμενη και ήδη εκτός ορίων τουρκική στρατιωτική πίεση στο Αιγαίο θέτει στο πολιτικό σύστημα της χώρας το εξής σοβαρό και αναπότρεπτο δίλημμα: ένοπλη άμυνα στην επόμενη πιθανή τουρκική όχι πια αμφισβήτηση αλλά καταπάτηση της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας ή παραχώρηση εθνικού εδάφους, αέρα ή θάλασσας με «νομικά» επενδεδυμένο τρόπο, που θα αποτελεί πολύ απλά συγκεκαλυμμένη ή και απροκάλυπτη εθνική μειοδοσία.
Του Βασίλη Τσέκου*
Ο αριθμός των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ελλάδα – και δι’ αυτής στην Ε.Ε. – παρουσιάζει ραγδαία αύξηση τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα για τη χώρα, κυρίως σε ότι αφορά την συνοχή της κοινωνίας και την εσωτερική και εξωτερική της ασφάλεια.
Του Δημοσθένη Κυριαζή*
Στους ανθρώπους που έζησαν και ζουν σε αυτόν εδώ τον τόπο έχουν αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό, σε μεγαλύτερο από αυτόν των άλλων λαών, δύο σημαντικά και αντιφατικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Η πονηρή νοοτροπία και η δημοκρατική νοοτροπία.
Η πονηρή νοοτροπία
Στα λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας ως πονηρή νοοτροπία, ως πονηριά, ορίζεται: «Η ικανότητα κάποιου να επιτυγχάνει τον στόχο του με τεχνάσματα συχνά όχι τίμια, που περιέχουν δόλο, εξαπάτηση, παραπλάνηση»[1].
Tου Σπύρου Κουτρούλη*
Με την ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου, αλλά και σε ανύποπτο χρόνο, η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί, μεθοδικά, να προωθήσει την αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας και την εξιδανίκευση της τουρκοκρατίας. Έτσι υποστηρίχθηκε η ανυπαρξία κρυφών σχολειών, όχι διότι κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από ιστορικά τεκμήρια, αλλά διότι η παιδεία κατά την τουρκοκρατία καλλιεργήθηκε ελεύθερα και ανεμπόδιστα…
Κάτι τέτοιο βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αντίθετα χρησιμοποιείται η αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας, ώστε αναδρομικά να δικαιωθεί η διπλή εξάρτηση του νέο-ελληνισμού από τον αμερικανισμό και τον νέο-οθωμανισμό.
Του Χρήστου Λυντέρη *
Στις 5 Απριλίου 2006 το Συμβούλιο του Αρείου Πάγου έκρινε απαράδεκτη προηγούμενη έφεση κατά βουλεύματος, διότι η ασκήσασα την έφεση δεν προσδιόριζε στην σχετική δήλωσή της ενώπιον του αρμοδίου γραμματέα ότι ενεργούσε με την ιδιότητα του κληρονόμου του συζύγου της , αλλά αναφερόταν ως «χήρα Θεμιστοκλή Λούλη». Κατόπιν αυτού, η ενδιαφερόμενη προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ισχυριζόμενη ότι παραβιάσθηκε το δικαίωμα πρόσβασής της σε δικαστήριο, το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.
Του Βασίλη Τσέκου*
Όποια κι αν είναι η συνέχεια της λαϊκής εξέγερσης, το μέλλον της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν δεν θα είναι το ίδιο με το παρελθόν της. Η κρίση στο εσωτερικό της ανώτατης ηγεσίας του θεοκρατικού αυταρχικού καθεστώτος αλλά και της κοινωνίας είναι βαθιά και πιθανώς ανεπανόρθωτη. Η απροκάλυπτη χρήση βίας και η στέρηση σημαντικμών ελευθεριών μπορεί να κατέστειλε προσωρινά την λαϊκή εξέγερση, άφησε όμως ανοιχτές πληγές και δεν έλυσε τελικά τα σοβαρά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Συνεπώς, η σημερινή κρίση σηματοδοτεί μόνο την αρχή μιας νέας περιόδου αστάθειας στο Ιράν και πιθανώς στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής το τέλος της οποίας, αν και απρόβλεπτο, είναι δύσκολο να είναι ομαλό.
Του Κώστα Λυντέρη*
Την περίοδο 460 – 370 πΧ έζησε ο Θρακιώτης φιλόσοφος, δημοκρατικών πεποιθήσεων Δημόκριτος στον οποίο ανήκει το εξής γνωμικό:
Πάντων κάκιστον η ευπετείη παιδεύσαι την νεότητα. Αύτη γαρ έστιν ή τίκτει τας ηδονάς ταύτας, εξ ων η κακότης γίγνεται. (Δημόκρ. – Στοβ. Ανθολ.)
΄Οσπερ σημαίνει: Το χειρότερο απ’ όλα τα κακά είναι η προχειρότητα με την οποία μορφώνεται η νεότητα. Γιατί αυτή είναι εκείνη που γεννάει αυτές τις ηδονές απ’ όπου βλασταίνει η κακότητα.
Του Κωνσταντίνου Ζιάβρα*
Σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή βιώνουμε σήμερα, γίνεται επιτακτικότερη από ποτέ, η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των αξιών που καθοδηγούν τις ενέργειες των ηγετών των επιχειρήσεων. Αυτές οι αξίες είναι που θα τους βοηθήσουν να απαντήσουν αποτελεσματικά στις προκλήσεις ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Από τους επιχειρηματικούς ηγέτες απαιτείται, πλέον, να ικανοποιούν έναν αριθμό διαφορετικών απαιτήσεων και προσδοκιών. Αφενός, θα πρέπει να επιδείξουν μια ικανότητα επίτευξης σταθερών θετικών οικονομικών αποτελεσμάτων σε μια περίοδο ύφεσης, και αφετέρου, αυτό να επιτευχθεί μέσα σε ένα ηθικό πλαίσιο που να εγγυάται τη σταθερότητα της επιχείρησης και την κοινωνική και ηθική αποδοχή της.
Του Δημήτρη Ζιαμπάρα*
Δύσκολα μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι για την οικονομική ανάπτυξη οποιασδήποτε χώρας υπάρχουν δυο παράγοντες απολύτως απαραίτητοι: δουλειά από πολλούς και επιχειρηματικότητα από λίγους. Οι Έλληνες παρουσιάζουμε σοβαρές ελλείψεις και στα δύο.
Δούρειος Ίππος 