Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
του Μανόλη Μαυροζαχαράκη,
Η διαρκούσα λιτότητα στην Ελλάδα δεν συνδέεται μόνο με την γενική πτώση του βιοτικού επιπέδου, την ραγδαία αύξηση της φτώχειας και την περιχαράκωση του κοινωνικού κράτους εν γένει. Το χειρότερο επιφαινόμενο της κρίσης είναι ότι αυξάνει όλο και περισσότερο ο αριθμός των ανθρώπων που περιθωριοποιούνται εντελώς και εξοστρακίζονται από κάθε κοινωνικό δίκτυο. Σύμφωνα λοιπόν με πρόσφατες εκτιμήσεις τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι ως άμεσο αποτέλεσμα της κρίσης . Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1843, το 1897 και το 1893. Οι επίσημες όμως αυτές χρεωκοπίες αφορούσαν τα δημοσιονομικά μεγέθη και δεν συνοδεύθηκαν από κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου και κοινωνική αποσύνθεση. Άλλωστε τις διαχειρίστηκαν υπεύθυνοι κυβερνήτες, η δε αντιμετώπιση της χρεωκοπίας του 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο θεωρείται υπόδειγμα επιτυχούς διαχείρισης κρίσης και δεν άφησε ανεπούλωτα τραύματα.
Η ειδοποιός διαφορά της σημερινής (ήδη συντελεσθείσας στην πραγματικότητα, ασχέτως της τυπικής ή μη στάσης πληρωμών και της τυπικής εξόδου ή μη από την ευρωζώνη) χρεωκοπίας της χώρας είναι η δραματική, μαζική εκπτώχευση του ελληνικού λαού, η βίαιη, απότομη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου, η διαμόρφωση συνθηκών ανάλογων της περιόδου 1944-1949, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί πόλεμος και κατοχή.
Η «εσωτερική υποτίμηση» αποτελεί τον άξονα του εν πολλοίς γερμανικής εμπνεύσεως προγράμματος της τρόϊκα και των εντολοδόχων της (χωρίς καν τις αναγκαίες στοχαστικές προσαρμογές), δηλαδή της κυβέρνησης Παπανδρέου και στην συνέχεια της κυβέρνησης Παπαδήμου. Στο στόχαστρο όμως δεν έχουν τεθεί μόνον οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα(!), αντίθετα σε κάθε λογική ελεύθερης οικονομίας, ώστε να διερωτάται κανείς εάν η τρόϊκα και οι εν Ελλάδι υπάλληλοί της εμφορούνται από παλαιοκομμουνιστικές αντιλήψεις.
Αλλά αυτή η ψευδεπίγραφη εσωτερική υποτίμηση στοχεύει αποκλειστικά τους μισθούς και τις συντάξεις, χωρίς να συνοδεύεται από την αυτονόητη (ώστε η υποτίμηση να είναι πράγματι υποτίμηση και όχι απλώς σφαγή) μείωση τιμολογίων ΔΕΚΟ, επιτοκίων στεγαστικών δανείων, τιμάριθμου κλπ.
Αντιθέτως, ενώ καταρρέουν τα εισοδήματα, οι δαπάνες των νοικοκυριών εκτοξεύονται, με την πρωτοφανή φορολογική επιδρομή στην ακίνητη περιουσία (ανεξαρτήτως μεγέθους), με νομικά διαβλητούς τρόπους, έκτακτες εισφορές κλπ., που οδηγούν τα νοικοκυριά σε συνθήκες οικογενειακής και ατομικής χρεωκοπίας. Και στα πρωτοφανή για τον τελευταίο μισό αιώνα φαινόμενα των συσσιτίων, των χιλιάδων ρακοσυλλεκτών στους δρόμους της Αθήνας, των αστέγων, της ανεργίας του ενός εκατομμυρίου (σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, που προσμετρούν μόνον τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ άρα δεν συνυπολογίζουν τους νέους που δεν έχουν ακόμη προσληφθεί ώστε να απολυθούν ώστε να εγγραφούν στον ΟΑΕΔ και άλλες στατιστικά «αφανείς» κατηγορίες ανεργίας). Και, μαζί με αυτά, του κλεισίματος εκατοντάδων πλέον χιλιάδων επιχειρήσεων, όχι μόνον μικρομεσαίων αλλά και μεγάλων, άλλοτε κυρίαρχων στον κλάδο τους. Τέλος, των άδειων από ενοικιαστές ακινήτων, άρα της κατάρρευσης του εισοδήματος από ακίνητη περιουσία, που υπήρξε επί δεκαετίες οικονομικό θεμέλιο και έσχατο καταφύγιο της μεσαίας τάξης.
Αυτή η μαζική εκπτώχευση του πληθυσμού και η μετατροπή της Ελλάδας σε απομίμηση Αλβανίας επί αείμνηστου Χότζα (όπου ως γνωστόν το έσχατο έδεσμα ελλείψει ειδών διατροφής ήταν η νερόσουπα….) συμβαίνει κατά παράλογο τρόπο ενώ αποκαλύπτεται ότι η χώρα μας κείται πάνω σε μία θάλασσα φυσικού αερίου, που θα μπορούσε να την καταστήσει οικονομικά αυτοδύναμη και ευημερούσα, ακόμη κι αν εισέπραττε πολλοστημόριο και μόνον των πολύτιμων πόρων της από τις διεθνείς κοινοπραξίες που θα ανελάμβαναν την εξόρυξη με δικές τους δαπάνες, χωρίς καμία ελληνική συμμετοχή. Κάτι που όμως προϋποθέτει το στοιχειώδες θάρρος και την σωστή διπλωματική και στρατιωτική προετοιμασία της ανακήρυξης ΑΟΖ, σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις και το Ισραήλ.
Το σημερινό, καταρρέον πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει σε αυτήν ούτε και σε καμιά απολύτως άλλη πρωτοβουλία. Είναι βαθειά διεφθαρμένο, ιδιοτελές και ανίκανο (ενώ τα κόμματα της Αριστεράς, ως μικρομέτοχοι του Ελληνικού Πολιτικού Συστήματος Α.Ε., δεν διαθέτουν ρεαλιστικές προτάσεις και αίσθημα ευθύνης). Το πολιτικό σύστημα ασχολείται σήμερα με το κεφαλαιώδες ζήτημα της εκλογής του επόμενου προέδρου του πασόκ (δηλαδή του τίποτα….), ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την μαζική αποδρομή του εκλογικού σώματος από όλα ανεξαιρέτως τα δήθεν αστικά κόμματα εξουσίας και την ταυτόχρονη άρνηση προσχώρησης των σοβαρών πολιτών στην εξωπραγματική και έξαλλη λογική της άκρας αριστεράς, τα κόμματα της οποίας εισπράττουν ανενδοίαστα την παχυλή κρατική χρηματοδότηση, την ίδια ώρα που έξω από τα γραφεία τους κυκλοφορούν ανθρώπινα ράκη. Τα κόμματα, που διαθέτουν μία εικονική πλέον κοινοβουλευτική δύναμη που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματική πολιτική επιρροή, στηρίζουν και ταυτόχρονα υπονομεύουν την προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, της δίδουν ψήφο εμπιστοσύνης αλλά καταψηφίζουν τα νομοσχέδιά της που παραβιάζουν τις συντεχνιακές τους εξαρτήσεις, ψηφίζουν τα αλλεπάλληλα εθνοκτόνα μνημόνια δηλώνοντας ότι… δεν τα διάβασαν, ενώ κορυφαία στελέχη και μάλιστα υπουργοί εν ενεργεία καταγγέλλουν την κυβέρνηση στην οποία μετέχουν και νομίζουν ότι προετοιμάζουν την πολιτική τους διάσωση κυοφορώντας νέα σχήματα με την συμμετοχή διανοούμενων με πολύ αργά αντανακλαστικά, όπως οι κύριοι Μαρωνίτης, Μουζέλης και Αλιβιζάτος.
Ταυτόχρονα, υπογείως κατασκευάζουν νέα πολιτικά «κόμματα» με αγνώστους (που στην πραγματικότητα είναι γνωστοί τους), και σε συνεργασία με πολιτικά αφελείς συγγραφείς και καθόλου αφελείς «πολίτες», τα οποία θα λειτουργήσουν (όπως νομίζουν) ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την επανεμφάνισή τους την επόμενη ημέρα.
Αυτά όλα ασφαλώς δεν αφορούν την καταρρέουσα κοινωνία. Αποτελούν εσωτερικές ζυμώσεις ενός κλειστού, ιδιοτελούς κύκλου προσώπων, που οδήγησε την χώρα στην διάλυση. Η πτώση του είναι νομοτελειακή, και από αυτήν δεν θα γλυτώσει ούτε ο κ. Φλωρίδης επειδή συνεργάσθηκε με τον κ. Δοξιάδη, ούτε η κ. Διαμαντοπούλου επειδή διοργάνωσε στην Παλαιά Βουλή συζήτηση με τον κ. Μπουτάρη, ούτε ο κ. Βενιζέλος επειδή όταν διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου θα καταγγείλει το μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε και εφάρμοσε με πάθος, ούτε η δεξιά εκείνη που δεν έχει αποφασίσει εάν συμφωνεί ή διαφωνεί με το μνημόνιο ούτε η άλλη δεξιά που έχει οριστικά αποφασίσει ότι συμφωνεί διότι αυτό της εξασφάλισε τρία υπουργικά έδρανα σε μία κυβέρνηση που αρχίζει να μοιάζει τραγικά με αυτήν του Γούναρη. Και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα επιτύχει ποτέ να εκφράσει τους μεταρρυθμιστές, διότι η κυβέρνησή του απέφυγε επιμελώς να λάβει το μοναδικό μέτρο που θα μπορούσε να διατηρήσει την Ελλάδα στην χορεία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή να διαλύσει το σοβιετικό κράτος, με τις πελατειακές ΔΕΚΟ του, τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς και τα τερατώδη προνόμια της διεφθαρμένης νομενκλατούρας. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν τα ολιγαρχικά πελατειακά κόμματα της Μεταπολίτευσης να επιτρέψουν σε έναν πρωθυπουργό που τα ίδια επέλεξαν να καταργήσει το πελατειακό τους κράτος;
Μετά την περυσινή θερινή έκρηξη της πλατείας Συντάγματος, η ελληνική κοινωνία σιωπά. Η σιωπή αυτή δεν σημαίνει παραίτηση. Κανείς λαός δεν παρακολούθησε μέχρι τέλους την γενοκτονία του απαθής και άβουλος. Το διαδίκτυο στην συντριπτική του πλειοψηφία, οι σύλλογοι, οι αυθεντικές κινήσεις πολιτών, σημαντικό πλέον μέρος του τύπου, μεγάλο μέρος του πνευματικού και επιστημονικού κόσμου, οι έμποροι και οι βιοτέχνες, οι βιομήχανοι, και πολλές ακόμα κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης έχουν εκκενώσει τον υπό αποσύνθεση χώρο που λέγεται πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Απαιτούν νέο σύνταγμα, νέα κόμματα χωρίς απολύτως καμία συμμετοχή εκπροσώπων του παλαιοκομματισμού, νέους ηγέτες με καθαρό παρελθόν, νέο ήθος και νέα λογική διακυβέρνησης. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το σκέλεθρο της Μεταπολίτευσης θα σαρωθεί, είτε με την διαμόρφωση μίας ισχυρής ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής δύναμης με αναγνωρισμένη ηγεσία και πόρους, είτε με μία κοινωνική έκρηξη που θα δημιουργήσει εντελώς νέες συνθήκες, είτε λόγω διεθνών γεγονότων. Είτε με όλα αυτά μαζί.
*Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης
Γράφει ο Mελέτης Η. Μελετόπουλος*
Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τα κόμματα έχει καταρρεύσει. Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρηγνύεται βίαια.
Η κυβέρνηση, αφού κατέκτησε την εξουσία με ένα πελώριο ψεύδος («λεφτά υπάρχουν»), έχει στραφεί με μανία εναντίον της κοινωνίας, την οποία κατακρεουργεί προκειμένου να περισώσει τα ολιγαρχικά της προνόμια. Η άγρια φορολογική επιδρομή, που αναιρεί την ίδια την έννοια της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας, είναι το υποκατάστατο της περικοπής δαπανών. Η τρόϊκα δεν ζήτησε φορολογική εξόντωση των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, των επιχειρήσεων και των ιδιωτών, η κυβέρνηση την επέλεξε, αρνούμενη να προβεί σε οιαδήποτε σοβαρή περικοπή δαπανών. Αλλά περικοπή δαπανών σημαίνει κλείσιμο των κομματικών εκτροφείων των ΔΕΚΟ, μείωση των υπέρογκων απολαυών των χρυσοκάνθαρων δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο κάποιων από τα 25(!) πανεπιστήμια όπου βολεύθηκαν οι φίλοι των κομμάτων εξουσίας (και της ψευδοανανεωτικής αριστεράς), σημαίνει περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, κατάργηση των προνομίων της ολιγαρχίας και φυσικά είσπραξη του φόρου από μεγαλοσχήμονες διαπλεκόμενους ολιγάρχες, φίλους των πολιτικών της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνον αυτά δεν έγιναν, αλλά σύμφωνα με την τελευταίας έκθεση της Τραπέζης Ελλάδος, το τελευταίο εξάμηνο η κυβέρνηση αύξησε τις δαπάνες και προσέλαβε 24.000 δημοσίους υπαλλήλους(!).
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Δύο είναι οι συνθήκες που διατήρησαν μέχρι σήμερα ενεργό το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ και της Δύσης γενικώτερα για την Ελλάδα: α) ο φόβος της ρωσσικής γεωπολιτικής επέκτασης προς την Μεσόγειο και β) η στρατηγική ασφάλεια του Ισραήλ.Αυτοί οι δύο παράγοντες προϋπέθεταν, κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, την ακεραιότητα αφ’ενός, τον πλήρη έλεγχο αφ’ετέρου του Ελληνικού κράτους από το ΝΑΤΟ. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Σε προηγούμενο άρθρο μου (www.doureios.gr και www.antibaro.gr , 9 Νοεμβρίου 2009, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ) είχα υποστηρίξει ότι βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η προώθηση της ηγεμονίας της ή έστω της συμμετοχής της σε πολλαπλά ταυτοχρόνως επίπεδα. ΄Εγραφα για την « νεο-οθωμανική φαντασίωση της ΄Αγκυρας, που προβλέπει την επέκταση της κυριαρχίας της στην περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι την Δυτική Κίνα. Στην μεν Ευρώπη, η Τουρκία θέλει να εισέλθει ηγετικά, με την αυτοπεποίθηση της αυξανόμενης δημογραφίας της,και ως εκφραστής και υπερασπιστής των ευρωμουσουλμανικών κοινοτήτων. Στην δε Ασία ως ηγέτις του αραβικού κόσμου και του Ισλάμ. Γι’αυτό και επέλεξε την προσέγγιση με το Ιράν και την ανοιχτή σύγκρουση με το Ισραήλ, ώστε να καταλάβει την θέση του ηγεμόνα του παγκόσμιου χαλιφάτου». Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Αιμίλιου Κωστόπουλου*
Αμφίβολα αποφασιστική στάση επέδειξε η Κυπριακή Δημοκρατία κατά τις διαπραγματεύσεις για τα συμπεράσματα του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, κατορθώνοντας και προτιμώντας να ασκήσει το λεγόμενο μικρό βέτο, δηλαδή να παγώσει ακόμα περισσότερα κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας.
Αναρωτιέται κανείς αν κάτι στις ευρωτουρκικές πολιτικές σχέσεις μπορεί να γλιτώσει τελικά την κατάψυξη. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Όθωνος Ιακωβίδη*
Άνοιξε μεγάλη δημόσια συζήτηση, με την κατάθεση του νομοσχεδίου περί «πολιτικής συμμετοχής ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» που έφερε «προς διαβούλευση» η παρούσα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το πνεύμα του νομοσχεδίου, εκπορεύεται και στοχεύει στην κατεύθυνση εμπέδωσης της πολυπολιτισμικότητας, και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελληνική κοινωνία, όπως έχει αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η «πολυπολιτισμικότητα», (όπως παλαιότερα και ο «Διεθνισμός») δεν είναι, γενικώς, μία κακή επιλογή. Ούτε, βέβαια, η νομοθέτηση κανόνων που διασφαλίζουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι κακή επιλογή, για οποιονδήποτε άνθρωπο, σε κάθε γωνία της Γής, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Tου Γ.Παπασιδέρη
Το 476 το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος κατέρρευσε από τις βαρβαρικές εισβολές. Επί αιώνες στα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνωστίζονταν ασιατικά βαρβαρικά φύλα,τα οποία απωθούσαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες. Ήδη είχε αρχίσει η σταδιακή ειρηνική διείσδυση βαρβαρικών πληθυσμών,οι οποίοι εισέρχονταν στην Αυτοκρατορία ως λαθρομετανάστες ή μισθοφόροι. Τελικώς,οι πιο πολεμοχαρείς βάρβαροι κατέλυσαν και τυπικά την ρωμαϊκή κρατική οντότητα και η Δυτική Ευρώπη βίωσε χίλια χρόνια σκότους.
*
Του Δημήτρη Κάζη
H Τουρκία ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις και τις εξελίξεις του διεθνούς περιβάλλοντος, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει ένα νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής δίνοντας έμφαση στον περιφερειακό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει. Με τη νέα, ανεξάρτητη προσέγγιση που ακολουθεί στην εξωτερική πολιτική, η Τουρκία έχει κάνει εμφανή τη φιλοδοξία της να θέσει η ίδια την πολιτική ατζέντα για τη δική της περιοχή. Σύμφωνα με τη νέα κυβέρνηση του ΑΚΡ και του αρχιτέκτονα του νέου δόγματος Αχμέτ Νταβούτογλου – ανώτατου σύμβουλου εξωτερικής πολιτικής και υπουργού Εξωτερικών από τον Μάιο του 2009 – η Τουρκία βρίσκεται στη μοναδική θέση να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο στη διεθνή πολιτική, λόγω των αλληλοεπικαλυπτόμενων γεωπολιτικών γραμμών που ενώνουν Ευρώπη – Ασία και της πολιτιστικής συγγένειας της με τους ανατολικούς και νότιους γείτονες της Ε.Ε, καθώς και με την ίδια την Ε.Ε. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Σπύρου Κουτρούλη*
Με δυο επιφυλλίδες, που δημοσιεύθηκαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30.8.2009 και στις 6.9.2009, ο καθηγητής Χ. Γιανναράς προβάλλει ως μοναδική λύση για τον νέο-ελληνισμό, την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό.
Σε ένα λόγο πλήρη αντιφάσεων και λογικών αδιεξόδων, που άλλοτε επιτίθεται στα μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά της ελληνικής εκπαίδευσης και στις αδυναμίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και άλλοτε κατηγορεί τους «εθνικιστές κοραϊκούς που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα » καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα : « Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός».
Η Τουρκία παραμένει στην κορυφή της ειδησεογραφίας, με τις αδιάκοπες κινήσεις αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας στο Αιγαίο. Η ατμόσφαιρα στο Αιγαίο ηλεκτρίζεται καθημερινά από τις δεκάδες υπερπτήσεις τουρκικών αεροπλάνων πάνω από ελληνικό εθνικό χώρο, ενώ ήδη ξεκίνησε η ερευνητική αποστολή τουρκικού πλοίου που ψάχνει για πετρέλαιο σε περιοχές της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Την ίδια ώρα ένας από τους πλέον έγκυρους Έλληνες ανταποκριτές στις ΗΠΑ αποκαλύπτει «πράγματα και θαύματα» που περιέχονται σε απόρρητο έγγραφο, το οποίο πιστοποιεί την μεγάλη αλλαγή στην σχέση ΗΠΑ – Ελλάδας, με τις ευλογίες μεγαλο-οικονομικών παραγόντων οι οποίοι εμπλέκονται με τους αγωγού γαιανθράκων, μεταξύ των οποίων και ο Τζωρτζ Σόρος, όπως αποκαλύπτει χωρίς περιστροφές η Ελευθεροτυπία.
Σε αυτό το κλίμα, η ανάλυση που ακολουθεί παραμένει επίκαιρη, θέτοντας τα κεντρικά στρατηγικά ερωτήματα της σχέσης της Ελλάδας με την Τουρκία και αναπτύσσοντας τεκμηριωμένο προβληματισμό για το ποια θα πρέπει να είναι η τοποθέτηση της Ελλάδας στις μεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις της εποχής.
____________________________________________
Του Μελέτη Μελετόπουλου *
Η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα στην Τουρκία στις αρχές του 2009 και οι δηλώσεις του στο τουρκικό κοινοβούλιο τροφοδότησαν μία σειρά γεωπολιτικών υποθέσεων. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η Αμερικανική εξωτερική πολιτική προσανατολίζεται στον τερματισμό του ατυχούς δεκαετούς Πολέμου των Πολιτισμών. Και σκοπεύει, προκειμένου να το επιτύχει, να πραγματοποιήσει την προσέγγιση με το Ισλάμ όχι μόνον με την άφθαρτη προσωπικότητα ενός νέου προέδρου με θρυλούμενες μουσουλμανικές καταβολές και αραβικό όνομα, αλλά και με την βοήθεια μίας ισχυρής μουσουλμανικής μεν αλλά συμμάχου της Δύσης χώρας, δηλαδή της Τουρκίας. Η Τουρκία, εν ολίγοις, καλείται από τις ΗΠΑ να λειτουργήσει ως μηχανισμός πρόσβασης της αμερικανικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η συνεχής, κλιμακούμενη και ήδη εκτός ορίων τουρκική στρατιωτική πίεση στο Αιγαίο θέτει στο πολιτικό σύστημα της χώρας το εξής σοβαρό και αναπότρεπτο δίλημμα: ένοπλη άμυνα στην επόμενη πιθανή τουρκική όχι πια αμφισβήτηση αλλά καταπάτηση της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας ή παραχώρηση εθνικού εδάφους, αέρα ή θάλασσας με «νομικά» επενδεδυμένο τρόπο, που θα αποτελεί πολύ απλά συγκεκαλυμμένη ή και απροκάλυπτη εθνική μειοδοσία.
Του Βασίλη Τσέκου*
Ο αριθμός των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην Ελλάδα – και δι’ αυτής στην Ε.Ε. – παρουσιάζει ραγδαία αύξηση τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα για τη χώρα, κυρίως σε ότι αφορά την συνοχή της κοινωνίας και την εσωτερική και εξωτερική της ασφάλεια.
Δούρειος Ίππος 