Ιστοχώρος πολιτικής ανάλυσης και διαλόγου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Το 1946, ενώπιον του Ελληνικού λαού, ετέθη το δίλημμα μεταξύ της αστικής δημοκρατίας (με όλα τα ελαττώματα μίας βασιλευομένης, αυταρχικής, πελατειακής και φαυλοκρατικής αστικής δημοκρατίας βαλκανικού τύπου) και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Μαζικά και ξεκάθαρα, το εκλογικό σώμα επέλεξε την πρώτη. Επειδή το ΚΚΕ δεν συμβιβάσθηκε με την απόφαση του Ελληνικού λαού, χρειάστηκε και ένας τριετής εμφύλιος πόλεμος για να αποτραπεί η μετατροπή της Ελλάδας σε κομμουνιστική δικτατορία. Η Αριστερά πλήρωσε την επιλογή της, όπως ήταν αναμενόμενο, με την πολιτική της δίωξη και απομόνωση επί δεκαετίες. Ταυτόχρονα, όμως, εγκαθιδρύθηκε σκληρό κατασταλτικό αντικομμουνιστικό καθεστώς, τουλάχιστον μέχρι το 1974. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Σε προηγούμενο άρθρο μου (www.doureios.gr και www.antibaro.gr , 9 Νοεμβρίου 2009, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ) είχα υποστηρίξει ότι βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η προώθηση της ηγεμονίας της ή έστω της συμμετοχής της σε πολλαπλά ταυτοχρόνως επίπεδα. ΄Εγραφα για την « νεο-οθωμανική φαντασίωση της ΄Αγκυρας, που προβλέπει την επέκταση της κυριαρχίας της στην περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι την Δυτική Κίνα. Στην μεν Ευρώπη, η Τουρκία θέλει να εισέλθει ηγετικά, με την αυτοπεποίθηση της αυξανόμενης δημογραφίας της,και ως εκφραστής και υπερασπιστής των ευρωμουσουλμανικών κοινοτήτων. Στην δε Ασία ως ηγέτις του αραβικού κόσμου και του Ισλάμ. Γι’αυτό και επέλεξε την προσέγγιση με το Ιράν και την ανοιχτή σύγκρουση με το Ισραήλ, ώστε να καταλάβει την θέση του ηγεμόνα του παγκόσμιου χαλιφάτου». Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Αιμίλιου Κωστόπουλου
Σημαίνει η απειλή χρεοστασίου ότι η ζωή σταματάει στο ταμείο; Όχι. Μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση να ησυχάσει τώρα που έκανε την κακή της οικονομική πολιτική, αυξάνοντας φόρους και αφήνοντας τις επενδύσεις στο έλεος της γραφειο-κομματοκρατίας (για γραφειοκρατία και κομματοκρατία πάνε μαζί, στο ίδιο σακάκι βρίσκονται οι τσέπες). Όχι βέβαια. Ορίστε 3 προτάσεις που ξεδιαλύνουν λίγο το θρήνο και την υποκρισία, καθώς στην Ελλάδα στήνεται το θέατρο του παραλόγου αντί της αυτοκριτικής, όταν όλοι μας κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια αφού το πρωί έχουμε λοιδορήσει τα τωρινά χαρακτηριστικά της φυλής μας (ένα κρίσιμο χαρακτηριστικό της παρεξηγημένης/αποθεωμένης μας ιστορίας που λειτουργεί σα βήμα στις θεωρίες συνωμοσίας είναι η μετατόπιση από κοινωνιολογικές θεωρήσεις σε λαϊκές βιολογίες). Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Όθωνα Ιακωβίδη
Άκουσα, μαζί με όλο τον Ελληνικό λαό, τον πρωθυπουργό να δηλώνει βαρύγδουπα και επισήμως, από του βήματος της Βουλής, ότι τα μέτρα που παίρνει, είναι εντελώς έξω από τις Αρχές, την ιδεολογία και επιδιώξεις του κόμματός του, αλλά αναγκάζεται να τα εγκρίνει και να τα πάρει, ενώ δεν τα εγκρίνει και δεν τα θέλει. Έμεινα εμβρόντητος και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, διότι τον άκουγα να παραδέχεται ευθέως, ως πραγματικότητες, δύο δραματικές αποκαλύψεις, καθόλου κολακευτικές για το πρόσωπό του και το κόμμα/κίνημα του οποίου ηγείται: Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Γαβριήλ Πανάγου*
Για να ξεφύγουμε από ένα σύστημα, το οποίο παγκοσμίως δημιουργεί προβλήματα στον εαυτό του αλλά κυρίως πολλές αδικίες στις ανθρώπινες κοινωνίες, πρέπει να προχωρήσουμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Βέβαια για κάτι τέτοιο θα υπάρχει αμέσως αντίδραση με απόρριψή του από τους περισσότερους ανθρώπους. Ο άνθρωπος συνηθίζει σε κάτι και νομίζει ότι δεν γίνεται διαφορετικά, του γίνεται αδιαφιλονίκητη πεποίθηση ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξει κάτι, προσπαθεί να διορθώσει μερικά πράγματα αλλά πάντα μέσα στο κατεστημένο σύστημα, έτσι λοιπόν δικαιολογημένα λέγεται: «συνήθεια δευτέρα φύσις». Αν κάποιος τον μεσαίωνα υποστήριζε δημόσια ότι η Γη είναι σφαιρική, περιστρέφεται και δεν είναι το κέντρο του κόσμου, οι τότε σοφοί της εποχής, κυρίως θεολόγοι, ή θα τον χαρακτήριζαν ανισόρροπο ή ακόμη και αιρετικό και μπορεί να τον καταδίκαζαν σε θάνατο στην πυρά.
Με αυτά σας προετοιμάζω γι αυτά που θα προτείνω, για να μην τα απορρίψετε αμέσως αλλά απλώς να τα σκεφθείτε ουδέτερα και ίσως να βρείτε και τρόπους βελτίωσής τους, ώστε να μπορέσουν να εφαρμοστούν κάποτε μειώνοντας τις αντιδράσεις που προφανώς θα παρουσιαστούν στην αρχή. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Κών/νου Ι. Καρυστινού*
Πώς φτάσαμε ως εδώ?
Η Ελλάδα ως γνωστόν θεωρείται όχι άδικα η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά και η γενέτειρα της Δικαιοσύνης.
Οι αρχαίοι Έλληνες με την Εκκλησία του Δήμου, εγκαθίδρυσαν την έννοια της δημοκρατικής διακυβέρνησης με την παρουσία και τη συμμετοχή του λαού.
Αυτό το απλοϊκό σύστημα εξελίχθηκε στο πέρασμα των αιώνων και σήμερα μια δημοκρατική κοινωνία έχει ως στυλοβάτες τις τρεις ανεξάρτητες εξουσίες: Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική.
Στην Ελλάδα του 2010, οι τρεις αυτές εξουσίες με απόλυτη ευθύνη των κατά καιρούς κρατούντων, είναι τόσο διαπεπλεγμένες μεταξύ τους, που αποτελούν πλέον σημαντικότατο – ίσως τον σημαντικότερο – ανασταλτικό παράγοντα όχι μόνο για την πρόοδο, αλλά ακόμα και την ίδια την υπόσταση του κράτους. Και εξηγώ: Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Οι γνωστοί τρόποι εξόδου από την ύφεση δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην Ελληνική περίπτωση
Σε προηγούμενα άρθρα μου κατά την περασμένη εικοσαετία1 είχα προβλέψει, βάσει της κοινής οικονομικής λογικής, την αναπόφευκτη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας. Επίσης είχα εγκαίρως προβλέψει και μάλιστα προειδοποιήσει για την φούσκα του χρηματιστηρίου έναν χρόνο πριν αυτή εκραγεί, κερδίζοντας ειρωνικά σχόλια και τον τιμητικό τίτλο της «Κασσάνδρας».Πιο πρόσφατα υποστήριξα ότι η ύφεση της Ελληνικής οικονομίας θα είναι μακροπρόθεσμη και θα συνοδευτεί από κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση, ίσως δε θα έχει επιπτώσεις στα εθνικά θέματα. Αυτήν την φορά ήρθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και με έκθεσή του διέψευσε όσους αυτο-εφησυχάζονταν με την βεβαιότητα ότι “η ύφεση θα κρατήσει δύο-τρία χρόνια” . Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Συγχωνεύσεις οργανισμών, κατάργηση προκλητικών προνομίων και παγκοσμίως πρωτότυπων επιδομάτων,αναστολή διορισμών στο δημόσιο κλπ. είναι μεν απαραίτητα μέτρα για την δημοσιονομική σωτηρία της χώρας.Αλλά δεν πρόκειται να αποδώσουν μεσοπρόθεσμα,ούτε να γίνουν αποδεκτά χωρίς κοινωνική έκρηξη και πολιτική αποσταθεροποίηση, εάν δεν εφαρμοστούν αναλογικά σε προνομιούχους και μη.Ξεκινώντας ασφαλώς από τους πρώτους. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Όθωνα Ιακωβίδη
Ο τίτλος, αποτέλεσε το κυρίαρχο σύνθημα με το οποίο το ΠΑΣΟΚ (υπό τον ΓΑΠ) κατατρόπωσε τηην (υπό τον ΚΚ) ΝΔ στις τελευταίες (προ 4μήνου) εκλογές και έχει πλέον αναπτυχθεί πλήρως, ως εφαρμοσμένη πολιτική επιλογή, (διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι αποτελούσε ποταπό ψέμμα για την υφαρπαγή της εξουσίας, από έναν εξαπατημένο λαό/ψηφοφόρο).
Το σχέδιο που, όπως θυμόμαστε όλοι, δεν αποκάλυπτε τότε κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, (φοβούμενο , ίσως, μην του το υποκλέψει ο αντίπαλος) έχει ήδη αναπτυχθεί σε όλο του το μεγαλείο:
Η οικονομική διαχείριση του Ελληνικού πλούτου, αφού δρομολογήθηκε από το ΠΑΣΟΚ ακριβώς επάνω στις γραμμές που τράβηξε η ΝΔ (και αποδοκιμάστηκαν περίτρανα, από τον ψηφοφόρο/λαό) παραδόθηκε πανηγυρικά, στα χέρια των δανειστών μας («οι αγορές»). Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Δημήτρη Ζιαμπάρα*
Επιτέλους υπήρξε το ρήγμα που απαιτούνταν για να επέλθει το τέλος του παρόντος πολιτικού σκηνικού. Το κυβερνητικό κόμμα πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο και το μείζονος αντιπολίτευσης κόμμα από το κακό στο χειρότερο. Από την μεταπολίτευση και μετά ποτέ η διαφορά στα δύο μεγάλα κόμματα δεν υπήρξε τόσο μεγάλη. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Δημοσθένη Κυριαζή*
Αποτελεί γενικής παραδοχής γεγονός ότι το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού, στη Χώρας μας βρίσκεται σε κρίση. Βασικό χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η υποβάθμιση της ευθύνης και ειλικρίνειας και η γιγάντωση της ιδιοτέλειας και ανειλικρίνειας των πολιτικών αλλά και των πολιτών.
Η ταύτιση της δημόσιας και ατομικής ζωής που υπήρχε στους πολίτες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δεν υπάρχει πια. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών σήμερα ενδιαφέρεται μόνο για την ατομική ζωή του, και αδιαφορεί για τη δημόσια, η οποία διαμορφώνεται και ελέγχεται από τους εκπροσώπους των πολιτών, που υποτίθεται ότι επιλέγονται ελεύθερα από τους πολίτες. Στην πράξη όμως αυτή η επιλογή δεν είναι ελεύθερη αλλά είναι έντονα χειραγωγημένη από τους πολύ λίγους που κατά βάθος ασκούν την εξουσία. Αυτοί οι λίγοι είναι, εκείνοι που ελέγχουν τα ΜΜΕ και την οικονομία της Χώρας και ένα μικρό ποσοστό των αντιπροσώπων. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
*Του Χρήστου Σ. Λυντέρη
Όταν αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του σε αξιόποινες πράξεις, ο Ιταλός Πρωθυπουργός Σύλβιο Μπερλουσόνι, έκανε ό,τι συνηθίζουν να πράττουν όσοι νομίζουν ότι διαθέτουν ισχυρή και ανεξέλεγκτη εξουσία : επιχείρησε και πέτυχε την ψήφιση νόμου που προέβλεπε την ποινική ασυλία του. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
*Του Μελέτη Μελετόπουλου
Στο προεκλογικό debate ετέθη στον ελληνικό λαό εκ μέρους μεν του Κ. Καραμανλή η ζοφερή προοπτική της λιτότητας και των αυστηρών μέτρων ως αντίδοτο στην οικονομική κρίση, από δε τον Γ. Παπανδρέου η προοπτική της συνέχισης του υπερκαταναλωτισμού, «με δάνειο αν χρειαστεί».
Και οι μεν «υπεύθυνες» εξαγγελίες Καραμανλή είναι αυτόχρημα άκυρες, διότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε στην διάθεσή του μία ολόκληρη πενταετία για να ανασυγκροτήσει την οικονομία, αλλά αδράνησε. Οι δε αισιόδοξες εξαγγελίες Παπανδρέου ήδη εξατμίζονται εν μέσω δημοσιονομικής κατάρρευσης, διότι τα δανεικά αναγκαστικά θα τροφοδοτήσουν τις πληρωμές συντάξεων και μισθών του δημοσίου και άλλες επείγουσες ανάγκες, αμφίβολο δε είναι αν θα αποφευχθεί τελικώς η ολοκληρωτική χρεωκοπία.
Άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου, προέδρου των Δημοκρατικών στην Ελευθεροτυπία
Η Ελλάδα, μέλος του ευρωπαϊκού κόσμου, οφείλει να σέβεται τη διεθνή νομιμότητα και τις διακρατικές συμφωνίες και συμβάσεις, να υποστηρίζει την αρχή της καλής γειτονίας και της ειρηνικής συμβίωσης.
Ταυτόχρονα, οφείλει να προασπίζει μέχρι κεραίας την εθνική της κυριαρχία. Αυτή είναι η στάση ενός σύγχρονου κυρίαρχου κράτους.
Πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, πολλοί ενεργοί πλην απογοητευμένοι προοδευτικοί πολίτες, σκέφτονταν φωναχτά, ότι η διαβλεπόμενη τότε επικράτηση του ΠΑΣΟΚ θα επερχόταν εξαιτίας της αποκόλλησης του “μεσαίου χώρου” από τον Καραμανλή και την μετακίνηση του στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, ως πράξη επιλογής της μόνης εναλλακτικής λύσης στα ερείπια που άφηνε πίσω της η -όπως αποκαλύπτεται καθημερινά- απίστευτης ολικής αποδόμησης του κράτους “διακυβέρνηση” Καραμανλή.
Οι εκλογές έγιναν, το ΠΑΣΟΚ κατέγραψε μια πολύ μεγάλη νίκη και ο νέος πρωθυπουργός ξεκίνησε την θητεία του αιφνιδιάζοντας θετικά τους μέχρι εχθές απογοητευμένους, αφενός προχωρώντας σε πρωτοφανείς θεσμικές τομές, όπως η ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου περιβάλλοντος, όπου συμπεριλήφθηκε και η ενέργεια, αφετέρου εξαγγέλλοντας για πρώτη φορά διαδικασίες απομάκρυνσης -έστω και μερικής- από τα κομματικά τείχη, προκηρύσσοντας τις θέσεις γενικών γραμματέων και περιφερειαρχών στο διαδίκτυο.
Του Αιμίλιου Κωστόπουλου*
«It’s the economy, stupid». Αυτό το σύνθημα συντρόφευσε τον Clinton στην πρώτη του εκλογική νίκη, επί του πατρός Bush, εν έτει 1992. Μα δε θα έπρεπε και εμείς εν Ελλάδι να αναλογιστούμε τι διακυβεύεται στις εθνικές μας εκλογές, για ποιο πράγμα πρέπει ακριβώς να μας πείσουν ότι θα εργαστούν τα επικοινωνιακά και λοιπά επιτελεία των γόνων των πολιτικών μας δυναστειών; Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
*Του Κώστα Μ. Σταματόπουλου
Η απείρως φτωχότερη μετεμφυλιακή Ελλάδα κι ιδιαίτερα η πολιτισμικά χρυσή δωδεκαετία 1955 – 1967, στην οποία η Χούντα των συνταγματαρχών έδωσε βίαιο τέλος, ανέδειξε σε όλους σχεδόν τους τομείς μεγάλους καλλιτέχνες, δημιουργούς ή ερμηνευτές, χάρη στους οποίους για τελευταία φορά έως τα τώρα, ο Ελληνισμός επέτυχε να μετενσαρκώσει σε νέες υψηλές αισθητικές μορφές την πανάρχαιη ουσία της πολιτιστικής του ιδιοπροσωπείας, πλάθοντας έργα στιβαρά και ευαίσθητα, πρωτότυπα και συνάμα παραδοσιακά, κοσμοπολίτικα κι ωστόσο βαθύτατα ελληνικά, που συγκίνησαν την οικουμένη. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
*Του Δημήτριου-Ανδρέα Νεζερίτη
Την δεκαετία του ’70, ο τότε Πρωθυπουργός Κ.Κ., ερωτώμενος για την κατάσταση στην Ελλάδα, συνήθιζε να απαντά «Έξω πάμε καλά». Σήμερα δεν έχουμε ούτε αυτή τη παρηγοριά.
Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι, παρόλο που οι μεγάλες επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν αμφισβητούνται πια από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού κόσμου, η ομοψυχία αυτή δεν μεθερμηνεύεται σε ενιαία δράση για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη προώθηση των ελληνικών συμφερόντων. Αντίθετα, είναι εντυπωσιακό πόσο λίγο δεκτικοί είναι οι τρίτοι στα επιχειρήματα για το δίκαιο πολλών ελληνικών θέσεων, τις φορές που αυτά προβάλλονται. Δεν έχουμε παρά να κάνουμε ένα σύντομο απολογισμό. Ανάγνωση του υπολοίπου άρθρου
Του Κώστα Λυντέρη*
Ως Έλληνες Πολίτες, κουβαλώντας στις φλέβες μας την κύηση αλλά και τη γέννηση της Δημοκρατίας που φώτισε την Αρχαία Ελάδα και μεταλαμπαδεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, αισθανόμαστε την ανάγκη και το χρέος να την υπερασπισθούμε και να τη διασφαλίσουμε απ’ ό,τι την εξευτελίζει και την καταλύει. Διότι πραγματικά τίποτα στις μέρες μας δε θυμίζει Δημοκρατία και τίποτα την Πολιτεία που οραματίστηκαν ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης.
Του Σπύρου Κουτρούλη*
Με δυο επιφυλλίδες, που δημοσιεύθηκαν στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 30.8.2009 και στις 6.9.2009, ο καθηγητής Χ. Γιανναράς προβάλλει ως μοναδική λύση για τον νέο-ελληνισμό, την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό.
Σε ένα λόγο πλήρη αντιφάσεων και λογικών αδιεξόδων, που άλλοτε επιτίθεται στα μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά της ελληνικής εκπαίδευσης και στις αδυναμίες των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και άλλοτε κατηγορεί τους «εθνικιστές κοραϊκούς που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα » καταλήγει στο παράδοξο συμπέρασμα : « Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός».
Του Δημοσθένη Κυριαζή*
Ένα αιώνιο ερώτημα με ασαφή απάντηση
Στο αιώνιο ερώτημα ποιος πρέπει να ασκεί την εξουσία σε ένα σύνολο ανθρώπων, σε μια κοινωνία, η συνηθισμένη απάντηση είναι: «η πολιτεία, το κράτος». Μία τέτοια όμως απάντηση, που περιλαμβάνει δύο αφηρημένα [1] ουσιαστικά, δεν έχει καμιά αξία, αν δεν ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε λέγοντας πολιτεία και κράτος. Αντίθετα, η απάντηση στο ερώτημα ποιος σήμερα ασκεί την εξουσία είναι πάντα σαφής• έχει ονοματεπώνυμο και διεύθυνση.
Είναι ολοφάνερο ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα «ποιος πρέπει να ασκεί» και «ποιος σήμερα ασκεί» την εξουσία δεν είναι σε αρμονία, δεν είναι συμβατές. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε τη σωστή απάντησα στο πρώτο ερώτημα• να καταλάβουμε, δηλαδή, τι στην ουσία σημαίνουν οι όροι πολιτεία και κράτος και, κατ’ επέκταση, αν η εξουσία ασκείται από αυτούς που πρέπει να την ασκούν.
Δούρειος Ίππος 